Μετά τα θεατρικά βραβεία (ων ουκ έστιν αριθμός), ακολουθούν τα λογοτεχνικά βραβεία (ων ουκ έστιν αριθμός). Εγώ, πάντως, δηλώνω εξαρχής ότι επειδή δεν είμαι συγγραφέας και συνεπώς δεν προσδοκώ κανένα βραβείο, δικαιούμαι να γράφω ό,τι θέλω. Άλλοι δεν δικαιούνται, διότι καιροφυλακτούν για κανά βραβειάκι! Κι απ' αυτούς που γράφουν στα κάθε είδους blog, το ένα τους μάτι είναι στο βραβείο... Τώρα πήρα αφορμή από τα βραβεία του συμπαθέστατου "Διαβάζω" - πρόκειται για ένα περιοδικό που μάλλον έχει καταστεί θεσμός και δεν θα μπορούσα να του αρνηθώ τη δυνατότητα να δίνει βραβεία. Αλλά βρε παιδί μου, μ' αυτές τις επιτροπές έχω μια απορία που μάλλον δεν πρόκειται να λυθεί ή να απαντηθεί. Όταν καταλήγουν σε κάποια βιβλία, αυτό σημαίνει ότι κάθησαν επί ένα χρόνο και διάβαζαν τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα, τα ποιήματα, τα δοκίμια... όλα όσα κυκλοφόρησαν; Δεν το πιστεύω αυτό. Κανείς δεν το πιστεύει. Γι' αυτό μου φαίνονται αστείοι, για να μην πω γελοίοι, όταν διάφοροι ποζάτοι απολαμβάνουν τους πανηγυρισμούς της παρέας, όταν οι κάθε είδους οπαδοί χειροκροτούν και ο ένας λιβανίζει τον άλλον. Μας αρέσει ο Κουμανταρέας, καλός συγγραφέας, αποπνέει ήθος, ή ο Σουρούνης ή δν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος ή ποια άλλη, αλλά σύμφωνα με τη λογική μας μπορεί να υπάρχουν και άλλοι καλύτεροι! Διάβαζα σε μια εφημερίδα για την απήχηση της εκπομπής που συντονίζει ο Μπερνάρ Πιβό και η γνώμη των περισσότερων είναι ότι θα έπρεπε να απευθύνεται μάλλον σε ξενόγλωσσο κοινό και όχι στο ελληνικό. Ίσως να είναι και έτσι. Όμως οι απόψεις κάποιων συγγραφέων έβγαζαν χολή για τους συγγραφείς που συμμετείχαν στην εκπομπή και οι οποίοι μιλούν γαλλικά! Ξαφνικά ένιωσα την Γαλανάκη οργισμένη ή την Αμάντα Μιχαλοπούλου να εκνευρίζεται... Δηλαδή, όταν κάτι άλλο γίνεται ερήμην τους, τότε αλλάζουν τροπάριο. Αυτή είναι η μικρή κοινωνία των λογοτεχνών που αγωνίζονται, κάθε στιγμή, να περιφρουρήσουν τα κεκτημένα μη τυχόν και παρεισφρύσει κάποιος με άλλα χνώτα...
No comments:
Post a Comment