STATUS: Οι άντρες της χρονιάς!!!!!!!!!!!!!!!

Το περιοδικό «Status» και το Johnnie Walker Black Label βράβευσαν τους άντρες που ξεχώρισαν μέσα στο 2006.
Μια απονομή που έχει γίνει θεσμός συγκέντρωσε στο Αθηνών Αρένα προσωπικότητες από τον επιχειρηματικό, καλλιτεχνικό και τηλεοπτικό κόσμο. Οι αναγνώστες του περιοδικού «STATUS» των Εκδόσεων Λυμπέρη ψήφισαν τους άντρες οι οποίοι διακρίθηκαν ο καθένας στον τομέα του το 2006, και τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν σε μια βραδιά με λάμψη, χιούμορ και συγκίνηση. Ο Alpha ανέλαβε την τηλεοπτική μετάδοση της εκδήλωσης, την οποία παρουσίασαν η Μαρία Μπακοδήμου και ο Φώτης Σεργουλόπουλος. Ξεχωριστή στιγμή το αφιέρωμα στον Νίκο Κούρκουλο -ο οποίος πέρυσι τιμήθηκε με το βραβείο Έργο Ζωής και μόλις πριν από λίγες ημέρες έφυγε από κοντά μας- που προλόγισε ο Αντώνης Λυμπέρης. Επίσης, η Μάρθα Καραγιάννη και ο Γιάννης Δαλιανίδης θυμήθηκαν όμορφες στιγμές από τη συνεργασία τους με τον Κώστα Βουτσά. Από μία βραδιά πλούσια σε θέαμα δεν θα μπορούσε να λείψει το μουσικό μέρος. Ο Αντώνης Ρέμος ερμήνευσε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και μοιράστηκε το μικρόφωνο με τη Μαρινέλλα. Μαζί με τους Onirama από τη Θεσσαλονίκη, ο Αντώνης Ρέμος ετοιμάζεται για ένα Mad Secret Concert στις 21 Φεβρουαρίου.
Τα βραβεία δόθηκαν ως εξής
Χρυσός Άνδρας: Παναγιώτης Γιαννάκης
Πολιτικός: Νικήτας Κακλαμάνης
Διεθνής Έλληνας: Μάρκος Παγδατής
Διεθνής Άνδρας: Τζορτζ Κλούνι
Τραγουδιστής: Αντώνης Ρέμος
Συνθέτης: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Ηθοποιός: Γιώργος Καπουτζίδης
Σκηνοθέτης: Ρένος Χαραλαμπίδης
Τηλεοπτική Προσωπικότητα: Ηλίας Μαμαλάκης
Επιχειρηματίας: Γιώργος Κορρές
Επιστήμονας: Δαμιανός Σακάς
Συγγραφέας: Μάνος Ελευθερίου
Δημοσιογράφοι Εντύπων: Θέμος Αναστασιάδης και Μάκης Τριανταφυλλόπουλος
Μάνατζερ: Νίκος Χατζηνικολάου
Stylish Άνδρας: Ηλίας Ψινάκης
Αθλητές: Εθνική Ομάδα Μπάσκετ
Ραδιοφωνική Προσωπικότητα: Κωνσταντίνος Τζούμας
Σεφ: Γιάννης Μπαξεβάνης
Πρωτοεμφανιζόμενος: Αλέξης Τσίπρας
Το βραβείο Έργο Ζωής πήρε ο Κώστας Βουτσάς για το σύνολο της καριέρας του στην έβδομη τέχνη.
(περιοδικό "7ΜΕΡΕΣ tv")

Ελπίζω ότι δεν θ' αναρωτηθεί κανείς για το λόγο της (ανα)δημοσίευσης του σχετικού κομματιού από το περιοδικό "7ΜΕΡΕΣ tv". Με φτάνει να διαβάζω κάποια ονόματα [όχι όλα] για να ξερνάω. Βέβαια είναι φανερό ότι το "σύστημα" βρίσκει διαφόρους τρόπους ανανέωσης και επιβίωσης. Οι αλλαξωκολιές δεν έχουν όσιο και ιερό. Ας πούμε βγήκε ο κ. Χατζηνικολάου "μάνατζερ της χρονιάς". Τι "μανατζάρησε" - τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, ή τον... εθνικό προϋπολογισμό; Ή "τραγουδιστής της χρονιάς" ο Αντώνης Ρέμος και "ηθοποιός" ο Καπουτζίδης!!!!!!!!!!! Καλά ρε, αυτοί πού ζουν - στο εντεύθεν ή στο επέκεινα; Άκου, ηθοποιός ο Καπουτζίδης!

Ή ο Νικήτας Κακλμάνης "πολιτικός της χρονιάς"! Δηλαδή, από τι κρίθηκε έτσι; Εγώ ξέρω ότι ο πολιτικός κρίνεται από το έργο του. Πέρα από το γεγονός της νίκης του στο δήμο Αθηναίων ο κ. Κακλαμάνης τι έργο προσέφερε στον τόπο για να είναι ο "πολιτικός". Ρε σεις, θα μας τρελάνετε; Κι ακόμη: "Δημοσιογράφοι εντύπων" [τι είναι πάλι και τούτο;] ο Αναστασιάδης με τον Τριανταφυλλόπουλο. Κι εγώ νόμιζα ότι ο Αναστασιάδης θα ανακηρυχθεί "δημοσιογράφος του χαβαλέ"! Αυτό άλλωστε δεν κάνει με τις εκπομπές του; Τα πάντα... χαβαλές! Ο δε Μάκης θα έπρεπε να ανακηρυχθεί ο "δημοσιογράφος της Ζούγκλας"!!! Στοπ...

Κύριε Δήμου!

[μόλις σήμερα διάβασα ένα παλιό κείμενό σας με τίτλο "ΚΑΡΑ -χασάν, -μανλής, -τζαφέρης...", στο blog σας που "διαφημίζεται" σε άλλα blogs]...τα ερωτήματα που βάζετε για τους άλλους μήπως θα έπρεπε να τα απευθύνετε στον εαυτό σας; Εσείς θα παίρνατε για γυναίκα μια αγράμματη γύφτισσα; Και το άλλο: Αν ντρέπεστε που είστε Έλληνας, δεν έχετε παρά να μεταναστεύσετε σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει "ρατσισμός"! Να σας θυμίσω την παροιμία: "Μια πιθαμή έξω από τον πισινό μας...". Από κει και πέρα, τι μας νοιάζει!!! [Κι εκείνο το "Και εμφανίζεται μία κυρία Γκιουλ Καραχασάν...", τι το θέλατε; Κάτι σαν ρατσιστικό μου μοιάζει...] Επιτέλους πότε θα σταματήσει αυτή η ανηλεής "κριτική" για τους "ελληναράδες"; Έχετε κάνει διαχωρισμούς: "Εμείς και οι άλλοι". Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να υπερασπίζεται τις απόψεις του. Αυτή η στάση, από την μεριά σας, προσιδιάζει σε λογοκριτές.

Φτώχειαααα, και των γονέων!

Δημοσιεύω τη φωτογραφία μιας νεαρής, της οποίας η φτώχεια δεν θέλει σχόλια. Ούτε ένα παντελόνι της προκοπής δεν έχει να βάλει, ούτε ένα μπλουζάκι... Όπως βλέπετε είναι κυριολεκτικά ένα κουρέλι. Και κρατάει κάτι πλαστικές παλιοτσάντες. Τη φωτογραφία μού την έστειλε η φίλη μου η Κατερίνα που την τράβηξε σ' ένα δρόμο της Αθήνας, όπως μου έγραψε. Τη δημοσιεύω, λοιπόν, μη τυχόν και πεισθεί ο κύριος Κύρτσος που από την τηλεόραση του Alpha υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει φτώχεια, αφού ο λαός την Καθαρή Δευτέρα εγκατέλειψε την Αθήνα για να διασκεδάσει! Μήπως πρέπει να προσφύγουμε στη φιλανθρωπία του Αυτιά ή του Παπαδάκη, μη τυχόν και κάποιοι Καραμουρτζούνηδες φιλοτιμηθούν να βοηθήσουν το κορίτσι; Ας κάνουμε μια προσπάθεια, ν' ανοίξουμε ένα λογαριασμό. Όσο για την κυβέρνηση, ούτε αυτιά ούτε μάτια έχει για να δει...

Φιλελεύθεροι για... το σαλόνι

Ψάχνοντας, έπεσα στο site της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας», η οποία και είχε διοργανώσει μια εκδήλωση για τον Milton Friedman. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει κι ό,τι κατεβάσει η κούτρα του. Όμως διάβαζα το «μήνυμα» του Στέφανου Μάνου (21-12-2006) κι ακόμα γελάω αλλά και νευριάζω. Να τι έγραφε: Λυπάμαι διότι δεν είμαι στην Αθήνα και έτσι δεν μπορώ να παραστώ στη σημερινή εκδήλωση. Εκτός από οικονομολόγος ο Milton Friedman ήταν και υμνωδός της ελευθερίας. Είναι σωστό και αρμόζον ότι η Φιλελεύθερη Συμμαχία επέλεξε στην πρώτη της δημόσια εκδήλωση να ασχοληθεί με την πολιτική παρακαταθήκη του Friedman. Παρακολουθώ την πρόοδο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας με δύσκολα συγκρατούμενο ενθουσιασμό. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα καινούργιο υπεύθυνο πολιτικό κόμμα με σημαία –όπως τονίζεται στη Διακήρυξη- το πρόταγμα της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων, που σήμερα πνίγονται μέσα στον αφόρητο κρατισμό και την εξουσιομανία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Καλή επιτυχία! Στέφανος Μάνος Κύριε Μάνε [ή μόνε;], στο σχοινί του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί! Αυτό θα το ξέρετε γιατί είναι πολύ παλιό. Μιλάτε για «εξουσιομανία». Δηλαδή γι’ αυτό που εσείς γνωρίζετε πολύ καλά. Τη μια με τη Ν.Δ. και την άλλη με το ΠΑΣΟΚ, μόνο και μόνο για να έχετε τη δυνατότητα να εισπράττετε βουλευτική αποζημίωση και να έχετε κι εσείς τη μικρή σας εξουσία! Αν υπάρχει ανάγκη για ένα νέο κόμμα, αυτό δεν πρόκειται να δημιουργηθεί με παλιά υλικά και παλιά μυαλά... Για ορισμένους υπάρχει ο καναπές για το τσαγάκι ή το καφενείο για τάβλι και χαρτάκι... [Οι ινστρούχτορες "του νέου πολιτικού κόμματος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας" έχουν ως έμβλημά της τον Αδαμάντιο Κοραή [εδώ παραπέμπω στη μελέτη του φίλου μου του Κώστα Μαλαφάντη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει σχέση με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία] - τι τους έφταιξε ο Κοραής και δεν τον αφήνουν στην ησυχία του εκεί που βρίσκεται - εννοώ στας αιωνίους μονάς...]

Πολιτική ανάλυση ή ρεπορτάζ;

Με τίτλο "Θεωρίες συντροφικής συνωμοσίας" (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 25 Φεβρ. 2007) ο δημοσιογράφος Τάσος Παππάς έγραψε το παρακάτω - "ρεπορτάζ" να το πούμε ή "ανάλυση" ή πολιτικό κους-κους;

«Μυρίζει μπαρούτι!» Η φράση του κορυφαίου στελέχους [ποιο;] αποτυπώνει με ακρίβεια την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Η τελευταία σύγκρουση στο Πολιτικό Συμβούλιο και η αποπομπή Κουλούρη έχουν δημιουργήσει κλίμα φόβου.
Πολλοί βουλευτές [πόσοι κιαι ποιοι;] διστάζουν να εκτεθούν στα ΜΜΕ. Τρέμουν στην ιδέα ότι μία σκέψη τους ή μία διαφωνία με τη γραμμή (;) μπορεί να παρεξηγηθεί, να επισύρει την οργή της ηγεσίας και να τους οδηγήσει εκτός των τειχών. Το έδαφος είναι ολισθηρό και κατάλληλο για να αναπτυχθούν οι θεωρίες συνωμοσίας, οπαδοί των οποίων εντοπίζονται κυρίως, αλλά όχι μόνον, στο περιβάλλον του αρχηγού [ποιοι είναι αυτοί οι "οπαδοί";]. Τι λένε όσοι τις διακινούν; [ποιοι είναι εκείνοι που τις διακινούν;]

*Συστηματικά, κάποια μέλη των καθοδηγητικών οργάνων [ποια είναι αυτά τα μέλη;] δίνουν προς τα έξω μια εικόνα των συνεδριάσεων που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή «δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ [ποιες είναι αυτές οι δυν'άμεις, δεν έχουν όνομα;] έχουν συμμαχήσει με οργανωμένα συμφέροντα, με στόχο την αποδόμηση του Γ. Παπανδρέου». Επικαλούνται προς επίρρωσιν την πρόσφατη σύναξη του Πολιτικού Συμβουλίου όπου οι αντιπαραθέσεις για το θέμα της παιδείας δεν πήραν ποτέ την έκταση που ορισμένα μέσα ενημέρωσης εμφάνισαν: «Οι ψιθυριστές παίζουν το παιχνίδι των αντιπάλων μας», είναι η εκτίμησή τους.

*Ισχυρίζονται ότι τα στελέχη που πιέζουν τον πρόεδρο [ποια είναι αυτά τα στελέχη;] να ζητά συνεχώς προσφυγή στις κάλπες, το κάνουν εκ του πονηρού: «Θέλουν να τις χάσουμε για να τεθεί μετά θέμα ηγεσίας». *«Ο ρόλος του Κ. Σημίτη δεν είναι καθαρός». Κατηγορούν τον πρώην πρωθυπουργό ότι, παρά τα όσα λέει δημοσίως, δεν αποθαρρύνει τους συνομιλητές του όταν αυτοί σχολιάζουν απαξιωτικά τον Γ. Παπανδρέου [ποιοι είναι αυτοί που κατηγορούν και σχολιάζουν απαξιωτικά;]. Αποδίδουν την τακτική του στην πίκρα του, «επειδή ο Γιώργος δεν στήριξε επαρκώς την οκταετία του» και δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να φλερτάρει με την ιδέα της επιστροφής του. Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι τις θεωρίες συνωμοσίας δεν υιοθετούν μόνον ή οι «βαστάζοι» του αρχηγού [ποιοι είναι οι βαστάζοι του αρχηγού;], αλλά και στελέχη πρώτης γραμμής [ποια είναι αυτά τα στελέχη πρώτης γραμμής;] με θέσεις εξουσίας και δυνατότητα καθημερινής επικοινωνίας με τον Γ. Παπανδρέου. Εισηγούνται, μάλιστα, στον πρόεδρό τους, αν η κατάσταση δεν διορθωθεί, να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα. Ητοι:

*Να δείξει στον λαό τούς υπονομευτές. *Ν' αφήσει το τελετουργικό των συνεδριάσεων και να απευθυνθεί στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. *Να διαμορφώσει τις εκλογικές λίστες με τέτοιο τρόπο, ώστε η νέα κοινοβουλευτική ομάδα να είναι υπό τον απόλυτο έλεγχό του. Συνεργάτες [ποιοι είναι αυτοί;] του Γ. Παπανδρέου από την εποχή της θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών, οι οποίοι και σήμερα έχουν κεντρικό ρόλο στα κομματικά πράγματα, απορούν «πώς ένας άνθρωπος που τότε μας έλεγε "μην περιμένετε τίποτα από το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα παρακμιακό μόρφωμα", ανέχεται να τον υπονομεύουν». Φτάνουν στο σημείο ν' αναρωτηθούν μήπως είχε δίκιο ο Καραμανλής όταν έλεγε «Γιώργο, αντί ν' αλλάξεις το ΠΑΣΟΚ, σε άλλαξε αυτό». Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, είναι αμφίβολο αν η πανηγυρική παρουσίαση του προγράμματος την Κυριακή στο ΣΕΦ θα καταφέρει να θεραπεύσει τις πληγές του ΠΑΣΟΚ. Ολοι φοβούνται νέο κύκλο εσωστρέφειας, αυτή τη φορά σε στρατηγικά ζητήματα, κάτι που θα ενισχύσει την περιρρέουσα αντίληψη ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι έτοιμο να κυβερνήσει». Πάντως, οι περισσότεροι στο κίνημα [πόσοι και ποιοι;] συμφωνούν σ' ένα πράγμα: «Δεν θέλουμε εκλογές την άνοιξη». Εξαιρούνται όσοι πιστεύουν ότι «το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο στην ηγεσία δεν έχει τύχη». Αυτοί θέλουν «εκλογές γρήγορα, για να τελειώνουμε μία ώρα αρχύτερα». [ποιοι είναι αυτοί που αποτελούν εξαίρεση;]

ΣΧΟΛΙΑ: Η επιλογή του παραπάνω κειμένου έγινε τυχαία. Θα μπορούσα να πάρω το κείμενο κάποιου άλλου δημοσιογράφου της ίδιας ή άλλης εφημερίδας ή να καταγράψω όσα λέγονται στις "ειδήσεις" των τηλεοπτικών καναλιών είτε για το ΠΑΣΟΚ είτε για τη ΝΔ είτε για άλλο κόμμα. Χρωμάτισα όλα εκείνα που μου δίνουν την ευκαιρία να αναρωτηθώ: Τι είναι αυτό που έγραψε ο (κατά τα άλλα σοβαρός) δημοσιογράφος; Είναι ένας καθιερωμένος πλέον τρόπος γραφής, που κατά τη γνώμη μου αγγίζει τα όρια της παραπολιτικής, που όμως έχει γίνει επίσημη γραφή πολιτικής ανάλυσης ή ρεπορτάζ. Μα για να κάνεις ρεπορτάζ πρέπει να είσαι συγκεκριμένος: ποιος, πού, πότε, πόσο, πόσα κ.λπ. Είναι δυνατό να γίνεται πολιτική ανάλυση και να εξάγονται πολιτικά συμπεράσματα με αοριστολογίες; Έλεος ρε! Πες ο Πέτρος, ο Γιώργος, ο Παύλος είπε αυτό ή εκείνο και συνεπώς τα πράγματα φαίνεται να οδηγούν εδώ ή εκεί κ.ο.κ. Θα μας τρελάνουν! Βέβαια, αυτό έχει ιδιαίτερα αναπτυχθεί και στα δελτία των τηλεοπτικών καναλιών. Η παραπολιτική στην υπηρεσία όλων! Η απεραντολογία των διαφόρων σχολιαστών που λένε, π.χ.: όπως μου είπε στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, το άκουσα από κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης κι αρχίζει μια ατέρμων πολιτική παραφιλολογία. Ξέχασαν τι σημαίνει "είδηση"; Ας κάνουν εκπομπές για να πετάνε τα σχόλιά τους και τις σαχλαμάρες τους. Έλεος!

Η "μεταρρύθμιση" του Καραμανλή!

Υπήρχε κάποτε μια λέξη που που ήταν φορτισμένη με μεγάλες και ριζοσπαστικές αλλαγές κι επαναστάσεις. Λέμε για τη λέξη "μεταρρύθμιση". Ήρθε ο κ. Καραμανλής και την κουρέλιασε. Πλέον δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από κάποιες ρυθμίσεις οι οποίες ενδεχομένως να είναι επωφελείς για το σύνολο αλλά που δεν παύουν να είναι απλώς... ρυθμίσεις! Βγήκε προχθές και ανακοίνωσε "μεταρρυθμίσεις" κι ακόμα γελάμε. Ή δεν ξέρει ελληνικά ή επιδιώκει να θολώσει το τοπίο. Μου θυμίζει τους καλόγερους που τρώγανε κρέας και το βαφτίζανε... ψάρι! Ο πομπώδης τρόπος της ανακοίνωσης δεν ανταποκρίνεται στο αποτέλεσμα. Είπε: "Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ακινησία και τέλμα". Πολύ καλά. Αυτό λέω κι εγώ! Το να ρίχνει το μπαλάκι στους πρυτάνεις για το ακαδημαϊκό άσυλο, ο κ. Καραμανλής νομίζει ότι έκανε "μεταρρύθμιση"; Ή κάνοντας επιχειρήσεις τα πανεπιστήμια, πιστεύει ότι θα ισχυροποιήσει τη δημόσια εκπαίδευση; Ρε, πού μπλέξαμε! Από την άλλη, βέβαια, έχουμε τις δυνάμεις της "Αριστεράς" που κινητοποιούν τις νεολαίες τους κάνοντας γυμναστικές ασκήσεις καθημερινά. Τι φταίνε τα παιδιά που έχασαν την εξεταστική περίοδο; Για πηγαίνετε στη Φιλοσοφική Σχολή να δείτε την κουρελαρία με τα διάφορα πανό των "αριστερών" που κρέμονται χρόνια και χρόνια... Είπαμε ότι η νεολαία δείχνει το δρόμο - όχι όμως προς τη βρομιά και το χάσιμο των χρόνων!

Βουλγαράκης στο σκοτάδι!

Για την πορεία του στο υπουργείο Πολιτισμού, έναν χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, μίλησε την Τρίτη σε δημοσιογράφους ο Γιώργος Βουλγαράκης. Αν και απέφυγε να χαρακτηρίσει το έργο του, λέγοντας ότι «αυτό θα κριθεί στο τέλος από εκείνους που πρέπει», δήλωσε ιδιαίτερα ευχαριστημένος που βρίσκεται στο τιμόνι του υπουργείου Πολιτισμού. Διευκρίνισε ότι δεν αρκείται στη διαχείριση, αλλά επιθυμεί να αφήσει έργο, ενώ δεν έκρυψε ότι εδώ και ένα χρόνο συμβουλεύεται σημαντικούς ανθρώπους από το χώρο του Πολιτισμού που δεν θέλησε να κατονομάσει. «Θεωρώ ότι τα πράγματα πάνε καλά» είπε ο Βουλγαράκης και πρόσθεσε: «Στο υπουργείο υπάρχουν αγκυλώσεις και αργά αντανακλαστικά. Πληροφορήθηκα την ανακάλυψη του αρχαίου θεάτρου στο Μενίδι από τα τηλεοπτικά δελτία». Διευκρίνισε αυτό οφείλεται σε χαμηλά αντανακλαστικά υπαλλήλων που βρίσκονται σε μικρότερες θέσεις και όχι στις διευθυντικές...[news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ] Προφανώς ο Βουλγαράκης μας θεωρεί κάφρους. Όταν λέει πως στο τέλος θα κριθεί, τι εννοεί; Να καταλάβει ότι κάθε μέρα κρίνεται ο πολιτικός και η δουλειά του στο υπουργείο Πολιτισμού (και σε οποιοδήποτε υπουργείο) πρέπει να γίνεται στο φως! Τι θα πει ότι "συμβουλεύεται σημαντικούς ανθρώπους που δεν θέλησε να κατονομάσει"; Στο σκοτάδι, κύριε υπουργέ... Θεέ και Κύριε! Καλά, ποιος να τον χαστουκίσει! Τι έργο να αφήσεις κύριε Βουλγαράκη - εύκολο είναι να ξεχάσουμε το βίο και την πολιτεία σου; Είναι δυνατόν τη μια φορά να είσαι επικεφαλής των μπάτσων και την άλλη να μας μιλάς για πολιτισμό; Τη μια να διευθύνεις τους τραμπούκους και την άλλη να μιλάς για θέατρο! Μήπως είναι κάπως αντιφατικά όλα αυτά;

Καμμένος... αντάρτης!

Όχι μόνο πολιτικός αλλά και τραγουδιστής της συμφοράς αποδείχτηκε ο βουλευτής Πάνος Καμμένος. Τον ακούγαμε (ένας Θεός ξέρει πώς αντέξαμε την παράφωνη φωνάρα του) να τραγουδάει σε ένα από τα τηλεοπτικά κανάλια της... συμφοράς, το "Πότε θα κάνει ξαστεριά". (Ρε Μανούσε Μανουσάκη, τι διάολο ήθελες εκεί δίπλα, τη γλάστρα του Καμμένου έκανες;). Έλεος! Έλεος! Ο Καμμένος ποιους θέλει να πείσει ότι είναι και επαναστάτης; Σα δεν ντρέπεται! Άκου, πότε θα κάνει ξαστεριά... ο Καμμένος! (Όχι να βάλω και τη φωτογραφία του... Τελικά μου τηλεφώνησε ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος και μου είπε να τη βάλω τη φωτογραφία. Ε, λοιπόν, ας δείτε τι ωραίο παιδί είναι ο Καμμένος...)

Νικήτας ο αλέκτωρ της Ελαφρότητας

Έγραψα το σημείωμα για τον Δήμαρχο Αθηναίων (στη φωτογραφία, ακούει τα προβλήματα/αιτήματα μιας δημότισσας...) και μετά θυμήθηκα ότι είχα αποδελτιώσει ένα ωραίο κείμενο του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη και είπα να το θυμίσω παρά το γεγονός ότι είχε δημοσιευτεί προεκλογικά στον Ριζοσπάστη ("Το απόλυτο Ρόδο", Κυριακή 3 Σεπτέμβρη 2006):

1. Ο ελαφρύς ατομικισμός του Νικήτα Κακλαμάνη έχει τις ρίζες του στους αποχαυνωμένους κοσμικούς και στην παπαγαλία της δεξιάς κοινότητας.
2. Ο σωρός των υποψηφίων που διάλεξε ο Νικήτας για την Αθήνα διακρίνεται για την αφηρημένη ιδέα που έχει για τον κόσμο, για τη μυωπία του μπροστά στην πραγματικότητα και για το πολιτιστικό του όνειρο, που περιορίζεται συνήθως στον κάδο των απορριμμάτων.
3. Η αισιοδοξία του Κακλαμάνη για το Δήμο δεν είναι παρά μεταμφιεσμένος κυνισμός. Η αγάπη του για τα καρναβάλια τον παρέσυρε σε τσαπατσουλιές και τον εκθέτει στα μάτια μας.
4. Η κάθοδος του Νικήτα στις εκλογές είναι ο μόνος τρόπος ν' αποφύγει τις μελανιές από το υπουργείο Υγείας. Εκεί όμως έχτισε το κύρος του και εδραίωσε την ανυπόφορη μάσκα του άνετου: ό,τι χρειάζεται ο κόσμος του θεάματος για να μπορεί να τον στηρίξει.
5. Ο Νικήτας Κακλαμάνης όχι μόνο αγνοεί τα όριά του αλλά κάνει και τα πάντα για να μην τα συναντήσει. Το είδος του ψέματος που πλασάρει θυμίζει έντονα πλαστική χειρουργική.
6. Ο καιροσκοπισμός είναι το πλάνο του αλέκτορα για την Αθήνα. Πρόκειται για πολιτική κουτοπονηριά υπέρ της Νέας Δημοκρατίας.
7. Ο αγαπημένος χώρος του αλέκτορα είναι η χωματερή του ντόπιου κεφαλαίου. Εκεί στα καλλιστεία επίδειξης πλούτου ο μέγιστος του κοτετσιού ασκεί τη δουλοπρέπειά του.
8. Ο αλέκτορας ουδεμία σχέση έχει με ποταπά μέσα για την εκπλήρωση του σκοπού του. Αυτά τα έχει αναλάβει η παράταξη που είναι εθισμένη στη συστηματική παραπλάνηση. Δουλεία του αλέκτορα είναι να κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
9. Τα προνόμια του αλέκτορα είναι αξιοζήλευτα: Μπορεί να μην κρύβει τα πάθη του, να κυκλοφορεί χαζοχαρούμενος με ύφος καρδινάλιου που συνομιλεί με τον Θεό, να είναι επιδεξιομανής σαν την Αγία Περπέτουα, να στηρίζει τη ζοφερή μορφή κυβέρνησης διαδίδοντας πως αυτό είναι το καλό.
10. O αλέκτορας μόλις υψωθεί καταρρέει ταυτόχρονα. Αυτό τον απαλλάσσει από διλήμματα του τύπου «ποιος είμαι; πού πάω; ποιον μεγάλο υπόνομο (γιατί για δρόμο ούτε λόγος να γίνεται) να ακολουθήσω για το πιο μεγάλο κοτέτσι;».
11. Η αδιαφορία είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του αλέκτορα. Σαν οπαδός του εγωισμού, σέβεται μόνο την εικόνα που του επιστρέφει ο καθρέφτης του. Μακριά από κάθε σκέψη που θα μπορούσε να τον σκοτίσει περιφέρει το λειρί του με έπαρση μέσα στο οικόπεδο της Νέας Δημοκρατίας και γίνεται το σύμβολό της στις εκλογές.
12. Η πρώτη ύλη του αλέκτορα είναι ο αφρός. Επιρρεπής στην επιφάνεια, αγνοεί την ύπαρξη του βυθού. Ως εκ τούτου το μόνο που μπορεί να χαρίσει στους ψηφοφόρους του είναι μαθήματα κολύμβησης, καθώς και μαθήματα μαγειρικής, με επίκεντρο τη σπάνια διατροφή του, που αποτελείται από αγνά υλικά όπως καλαμπόκι, πίτουρο και φλούδες καρπουζιού...
13. Πού ανήκει ο αλέκτορας; Στη ματαιοδοξία του για πλούτο. Στη μεσαιωνική Ιστορία της Δεξιάς, στην πλήξη της Δημοκρατίας, στη μεταφυσική και τέλος στον Διάβολο, που δε βάζει μυαλό για να τους πάρει όλους αυτούς και να τους σηκώσει.
14. Ο χειρότερος εχθρός του αλέκτορα είναι η αδιαφορία. Για την αντιμετώπισή της πρέπει να κουβαλάει μαζί του σαν αξεσουάρ δημοσιογράφους, κομμώτριες και κόλακες της συμφοράς.

Η ώρα και τα πάθη της νεότητας

ΦΟΒΟΥΜΑΣΤΕ πως τούτες οι γενιές, που μπήκαν στο στρόβιλο των κινητοποιήσεων, θα έχουν πολλές απώλειες. Και υπεύθυνοι θα είναι όχι οι νέοι, αλλά οι μεγάλοι: γονείς, εκπαιδευτικοί, κυβέρνηση, κόμματα – όλοι αυτοί, δηλαδή, που τους έχει καταλάβει υστερία και παρακολουθούν τις αντανακλάσεις της στην καθημερινότητα των παιδιών, που και αυτά με τη σειρά τους ασκούνται σε εξεγερτήριες καταλήψεις, κινητοποιήσεις και σχηματίζουν τις νέες φουρνιές των προλετάριων. Ναι, φοβούμαστε πως σ’ αυτό τον παραλογισμό των κλειστών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων εκφράζεται ένας κόσμος δίχως αντίκρισμα. Το αδιέξοδο δεν το οικοδόμησαν τα παιδιά, αλλά τα συστήματα που κάθε κυβέρνηση άλλαζε σαν τα πουκάμισα. Δεν είναι καιρός για θριαμβολογίες από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αλλά δεν πάει παραπέρα η ανοχή στην κυβερνητική αναισθησία, που υποδαυλίζει τις συγκρούσεις και τα επεισόδια μεταξύ γονέων, καθηγητών και μαθητών. Κανείς δεν γνωρίζει σ’ αυτόν τον τόπο την ισόρροπη αρετή του διαλόγου. Και όλοι απορούν και όλους μας συνέχει η αγωνία για το μέλλον των παιδιών και του τόπου. Αλλά είναι πλέον ολοφάνερο ότι ζούμε σε μια κοινωνία εξαρθρωμένη, που εκποιεί καθημερινά την ποιότητά της και βαδίζει στο άγνωστο. Δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι γράφουμε ιστορία και είναι κρίμα να μουτζουρώνουμε τις σελίδες της. Μας δίνει ευκαιρίες κι εμείς δυστυχώς τις χάνουμε, αφού δεν μπορούμε να συντονιστούμε και να συγχρονιστούμε μαζί της. Τρομάζουμε για τις άγνωστες δυνατότητες του ανθρώπου, αλλά επίσης τρομάζουμε για τη βλακεία του. Τα επεισόδια παιδιών – γονέων – εκπαιδευτικών, και άσχετων πολιτών καμιά φορά, νιώθουμε ότι αποτυπώνουν του Πλαύτου το homo homini lupus! Βέβαια, δεν παραβλέπουμε ότι η λαθεμένη κυβερνητική πρακτική φορτώνει με ασυνέπειες και διαψεύσεις τα τρυφερά χρόνια των νέων. Ζουν και τα παιδιά κι εμείς αδυσώπητες στιγμές. Και είναι κρίμα για κείνους που κλαίνε, ενώ δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται γύρω τους!

Κι ο πρωθυπουργός της χώρας κάνει την... πάπια. Βγαίνει καμιά φορά στη Βουλή επαναλαμβάνει τον "αντιπολιτευτικό" λόγο του και ξαναμπαίνει στο καβούκι του. Έχει μάθει ότι η σιωπή είναι χρυσός και σου λέει,πως όσα σκάνδαλα και να βγάλουν, κάθε θαύμα κρατάει τρεις μέρες και μετά όλα ξεχνιούνται! Δεν ξέρει όμως ότι η σιωπή ενίοτε καταντάει να είναι σκέτος μπρούντζος και δεν αργεί η ώρα της πληρωμής...

Πολιτική… παιδοκτόνος στην παιδεία!

ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ τι είναι εκείνο που κάνει τους πολιτικούς να μας θεωρούν, εμάς τους πολίτες, αμελητέες ποσότητες! Και τούτο φαίνεται από το γεγονός πως ό,τι σκέφτονται πράττουν έχει σχέση με μια κατάσταση αριθμητική, μηχανική. Μας έχουν (εννοείται στα κιτάπια τους) μεταβάλει σε όντα χωρίς όμως τον ανθρώπινο παράγοντα, ο οποίος είναι απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του κι αυτό ίσως να μην το έχουν καταλάβει. Επιχειρούν, ας πούμε, να επιβάλουν μια εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» δίχως να βλέπουν ότι τα σκέλη του διαβήτη ανοίγουν επικίνδυνα. Κι αυτό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό με τις κινητοποιήσεις της σπουδάζουσας νεολαίας είναι κάτι έξω από την τάξη της καθημερινής ζωής. Η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί ότι ασκεί πολιτική… παιδοκτόνου στα ζητήματα της εκπαίδευσης. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται, λόγου χάρη, στην καταφυγή, την αναγκαστική, προς τα φροντιστήρια χιλιάδων παιδιών. Όχι. Η έξαρση της παραπαιδείας είναι ένα από τα συμπτώματα αυτής της «μεταρρύθμισης» που αποκρυσταλλώνει το φασισμό μιας απάνθρωπης πολιτικής. Δεν φαίνεται και τόσο απαραίτητο να υποταχθούμε στις προδιαγραφές που βάζουν οι πολιτικοί ηγέτες μας, διότι επιζητούν να φτιάξουν μια κοινωνία εξοντωμένων πολιτών. Η επιμονή της κυβέρνησης να επιβάλει μια αντιλαϊκή και απάνθρωπη πολιτική, την ταυτίζει με έναν εξελιγμένο δεσποτισμό που ξυπνάει μνήμες μαύρες κι άραχλες. Υπογραμμίζουμε τώρα την ευτέλεια της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα της εκπαίδευσης, γιατί βρισκόμαστε όλοι μπροστά σε κινητοποιήσεις και αστάθμητες εκρήξεις. Τη μια είναι η μέση εκπαίδευση και την άλλη η ανώτατη. Τώρα μας προέκυψε και το «πανεπιστημιακό άσυλο»! Εμείς, ωστόσο, είμαστε με τη νεολαία κι όχι με τους λογιστικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Οι κινητοποιήσεις επικυρώνουν ελπίδες για καλύτερο αύριο!

Ποιος διάλογος;

Από τη μια έχουμε την παράταση του χάους στα πανεπιστήμια κι από την άλλη τη βακχεία της πολιτικολογίας. Οι κινητοποιήσεις κάποιων ομάδων της νεολαίας και η άκαμπτη στάση της Πολιτείας συνιστούν ένα είδος μανιέρας που ταιριάζει στις αρχές μιας ελληνικότητας, όπου διαδραματίζει βασικό ρόλο η δεσποτεία της… παρεξήγησης! Δυστυχώς, δεν υπάρχει διάλογος σε αυτό τον τόπο. Αν υπήρχε, θα ακούγαμε διαφορετικούς ήχους, οι οποίοι με την αρμονία τους δημιουργούν μιαν αισθητική εντύπωση. Αλλά οι ήχοι που ακούγονται είναι ίδιοι και οι δηλώσεις απλώς συνεχίζουν την παράδοση της ανορθογραφίας. Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω στο διάλογο και ασφαλώς δεν αλλάζω στάση απέναντι στη νεολαία. Θα ήθελα να αδιαφορήσω για τους πολιτικούς γιατί δεν μπορώ να καταλάβω αν λειτουργούν σε βάση προσωπική ή υπάρχει κάτι βαθύτερο. Όπως επίσης αδυνατώ κάποιες φορές να παρακολουθήσω την επιπολαιότητα ορισμένων συνδικαλιστών ή παρατάξεων που καταστροφολογούν κι έχουν αναγάγει τις κινητοποιήσεις σε αυτοσκοπό. Εν πάση περιπτώσει, νιώθω ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Τα παιδιά ζουν στο μαγνητικό πεδίο της πανεπιστημιακής και μετα-πανεπιστημιακής αγωνίας. Δεν πιστεύω ότι οι κινητοποιήσεις πιστοποιούν μονάχα την ανάγκη για ξόδεμα, θόρυβο και χαβαλέ. Είναι και η αναζήτηση εκείνου που θα ενσαρκώσει την ελπίδα – όχι του ειδώλου αλλά του συστήματος αξιών, οι οποίες σήμερα ακροβατούν στην ακατάσχετη πολιτικολογία των κομματικών μαγαζιών που αποπνέουν τη μυρωδιά της φορμόλης.

Οι αστέρες της TV...

Όταν μπαίνει σε λειτουργία ο μηχανισμός της ομαδικής υποβολής, γινόμαστε πρόβατα κι αρχίζουμε να θαυμάζουμε κάποιους αστέρες που διακινούν το σαρκίο τους στους προβολείς των μέσων ενημέρωσης. Μπορεί η ανησυχία να λαγοκοιμάται μέσα μας - όμως υποτασσόμαστε στην ακατανίκητη δύναμη των επαγγελματιών των ΜΜΕ, που πλατσουρίζουν στις σελίδες της ιστορίας, της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών κι έχουν άποψη για τα πάντα! Η ημιμάθεια σκίζει στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Να σας πω και για το φαινόμενο της "αλλαξωκολιάς"; Ο ένας διακινείται στην εκπομπή του άλλου κι έτσι αυτοδιαφημίζονται για να μεγαλώσουν οι μετοχές τους στο χρηματιστήριο της αγοράς και να μπορούν να διαπραγματευτούν αργότερα με τους εργοδότες. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να απασχολούν ευάριθμους ραδιοτηλεοπτικούς συντάκτες και σχολιογράφους, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι υμνογράφοι. Κι εκείνοι οι τηλεοπτικοί κριτικοί που υποτίθεται ότι είναι αυστηροί, βρέξει χιονίσει διαφήμιση τους κάνουν με το να ασχολούνται μαζί τους!

Κύριε Κακλαμάνη, φανφάρες ή δουλειά;

Έγραψα για το Ελληνικό Φεστιβάλ κι εδώ θα αναφερθώ στον Δήμαρχο Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη (δεν μπορώ παρά να θαυμάσω το άψογα προσεγμένο ύφος και την καθαρότητα της φωτογραφίας...), που στη συνέντευξη τύπου του Ελληνικού Φεστιβάλ, τόνισε "την ανάγκη και την πρόθεση συνεργασίας του Δήμου με το Φεστιβάλ"! Τώρα, να γελάσουμε; Με ποια υποδομή (γενικώς) ο Δήμος ως (αραχνιασμένος, συντηρητικός, γραφειοκρατικός και πεπαλαιωμένος) οργανισμός θα προχωρήσει σε συνεργασία; Ο κ. Κακλαμάνης θα πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να αφήσει σε άλλους τις φανφάρες και να ανασκουμπωθεί αρχίζοντας να δουλεύει για την Αθήνα, που χρειάζεται καθαριότητα, οργάνωση της καθημερινότητάς μας μέσα στην πόλη που μας είναι εχθρική. Έγνοια του να είναι τα πεζοδρόμια (που είναι γεμάτα σκατά από σκυλιά ή είναι κατειλημμένα από μηχανάκια ή αυτοκίνητα), τα πάρκα (να είναι φωτισμένα και καθαρά με δέντρα και νερά), η περιποίηση των δέντρων (που πολλά είναι καχεκτικά και πεθαίνουν). Εν πάση περιπτώσει, περιμένω να δω (κι όλοι οι δημότες Αθηναίων) πότε θ' αρχίσει να υλοποιεί το πρόγραμμά του. Μη μας πει για νοικοκύρεμα του δήμου, διότι όλα τα προηγούμενα χρόνια άνθρωποι της παράταξής του ήσαν δήμαρχοι... Αρκετά. "Ονειρευόμαστε και δημιουργούμε..." έλεγε στο πρόγραμμά του ο σημερινός δήμαρχος. Εμείς κ. Κακλαμάνη δεν βλέπουμε όνειρα - γιατί για να βλέπεις όνειρα πρέπει να κοιμάσαι! Κι όταν τυχαίνει να βλέπουμε, δεν μας βγαίνουν...

Ο Πέτρος... πάει παντού!

Ο πεζογράφος Πέτρος Τατσόπουλος (η φωτογραφία από την ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ) σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" (5-11-2006, στη νεαρά Σταυρούλα Παπασπύρου), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του "Η καλοσύνη των ξένων (Μια αληθινή ιστορία)" είπε μεταξύ άλλων ότι η μάνα του "ακολουθούσε την τακτική της Ρουμανίας επί Τσαουσέσκου, όπου όλη η αγροτική παραγωγή της χώρας πήγαινε για να εξοφληθεί το εξωτερικό της χρέος, αλλά ο λαός πέθαινε από την πείνα"! Πού το ήξερες εσύ ρε Πέτρο ότι οι Ρουμάνοι πέθαιναν από την πείνα; Μήπως είχε πλημμυρίσει ο Βόσπορος και το Αιγαίο πέλαγος πτώματα πεινασμένων Ρουμάνων;

Αλλά και προσφάτως ο Πέτρος παρουσιάζοντας από τα "Νέα" (10-2-2007) το βιβλίο του Ιγνάσιο Ραμονέ "Εκατό ώρες με τον Φιντέλ", γράφει ότι ο Κάστρο είναι ο ιδανικός ήρωας για τον Ραμονέ και στον βωμό αυτής της "εικόνας" "δέχεται να παραβλέψει όλα τα αυταρχικά ανομήματα που του προσάπτουν - από εκτελέσεις αντιφρονούντων έως τη μονοκομματική δικτατορία που έχει επιβάλει στο νησί του. Ο Ραμονέ θέτει τα ερωτήματα -ακόμη και τα πιο ενοχλητικά- αλλά δεν επιμένει ιδιαίτερα σε αυτά. Θεωρεί εκ των προτέρων ότι ο συνομιλητής του, το θεριό που επέζησε από αναρίθμητες απόπειρες δολοφονίας κι έστειλε στον άλλο κόσμο χιλιάδες συμπατριώτες του, είναι καλλιεργημένος κ.λπ.".

Εντάξει, Πέτρο, δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που γράφουν για τη Ρουμανία ή την Κούβα με τον τρόπο αυτό. Αλλά, είναι αλήθεια ότι ισχύει πάντα το "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται". Για ρίξε μια ματιά γύρω σου και στη σημερινή Ρουμανία και γενικώς σε όλες τις πρώην "σοσιαλιστικές" χώρες, αλλά και στις χώρες της "προηγμένης" δυτικής Ευρώπης. Δηλαδή, δεν υπάρχουν χιλιάδες πεινασμένοι, άστεγοι, πόρνες, ναρκωτικά, μαφίες και άλλα παρόμοια. Θα σου πω απλώς ότι σήμερα στη δημοκρατία που διεκδίκησαν κι απολαμβάνουν, οι άνθρωποι -όπως μου λέει και η Μαρία- είναι ελεύθεροι να επιλέγουν τη δυστυχία τους! (Πήγαινε μέχρι τη Ρουμανία μπας και γράψεις κανένα βιβλίο για τα παιδιά που ζουν δυο και τρία χρόνια στους υπονόμους. Θα το άντεχες;)

Και για να επανέλθω στα... του Πέτρου, έγραψε ένα "μυθιστόρημα" που διυλίζει το γεγονός ότι ήταν "υιοθετημένος". Και τον ρωτά η Σταυρούλα: Πώς βιώσατε το τράνταγμα όταν ανακαλύψατε πως είστε υιοθετημένος; [Απάντηση]: Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. [σσ. τι τον βάραινε πριν του αποκαλυφθεί;] Είδα ν' ανοίγονται άπειρες δυνατότητες μπροστά μου [σσ. πριν δεν τις είχε ή δεν τις έβλεπε τις δυνατότητες;]. Με διευκόλυνε να πάρω αποφάσεις που άλλα παιδιά στη θέση μου θα βασανίζονταν να πάρουν για να μην στενοχωρήσουν τους γονείς τους [σσ. δηλαδή μετά την αποκάλυψη δεν τους λογάριαζε πλέον και τόσο τους γονείς;]. Εγώ παράτησα σε μια νύχτα τη Βιομηχανική Σχολή [σσ. τι μέρα τι νύχτα, ρε Πέτρο...], κατέβηκα την ακαδημαϊκή κλίμακα [σσ. δηλαδή, πήγες παρακάτω;] και πήγα να σπουδάσω κοινωνικός λειτουργός [σσ. ο "κοινωνικός λειτουργός" σου έπεφτε λίγος;], ένιωθα κύριος της μοίρας μου. Μια αυταπάτη ήταν... κ.λπ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, όμως, ο Πέτρος είπε ό,τι είχε να πει για την υιοθεσία του και ησύχασε κι εμείς πλέον συμπληρώσαμε τα κενά που είχαμε στο βιογραφικό του. Άντε τώρα να βρει και καμιά υιοθετημένη για το επόμενο βιβλίο του...

Ισλάμ και ανοχή...

Διάβαζα ένα σημείωμα της Κατερίνας Σχινά (Οι πολιτισμοί και οι συγκρούσεις τους, στην "Ελευθεροτυπία, 16/2/2007) κι άρχισα ν' αναρωτιέμαι αν πρέπει να εκφράζουμε δυνατά τις αντιρρήσεις μας για τον "ισλαμικό φονταμενταλισμό". Δηλαδή, όποιος... προειδοποιεί για την "καταστροφική πολιτισμική σύγκρουση" ανάμεσα στις παραδοσιακές δυτικές αξίες και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, είναι "συντηρητικός"; Αναφέρει και το βιβλίο του Bruce Bawer (Why Europe slept = Ενώ η Ευρώπη κοιμόταν), όπου ο (δεδηλωμένα ομοφυλόφυλος) Αμερικανός συγγραφέας που είναι εγκατεστημένος στην Ευρώπη, γράφει ότι "η Ευρώπη βρίσκεται σε μια κατάσταση που θυμίζει τη δημοκρατία της Βαϊμάρης. Μη καταγγέλλοντας μια αμιγώς ολοκληρωτική ιδεολογία, όπως ο ισλαμισμός, θέτει σε κίνδυνο την ίδια της την ελευθερία. Η πολιτική ορθότητα εμποδίζει τους Ευρωπαίους να αμυνθούν και έχει ως αποτέλεσμα την αυτοκαταστροφική παθητικότητα, την ενδοτικότητά τους απέναντι στην τυραννία, την ανακλαστική ροπή τους προς τον κατευνασμό"... Τι κάνουμε εμείς; Απλώς ανεχόμαστε! Το ζήτημα είναι εάν εκείνοι θα μας ανέχονται! Γιατί σε λίγο βλέπω να επιβάλλεται... μαντίλα στις γυναίκες της Ευρώπης για να μη σκανδαλίζονται οι μουσουλμάνες... Ρε σεις, για κουνείστε λίγο το κεφάλι σας. Έγιναν αγώνες και χύθηκαν ποτάμια αίματος για να είμαστε ελεύθεροι, να λέμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, να φοράμε ό,τι γουστάρουμε, να γράφουμε ελεύθερα.

Αχ, αυτός ο Λαλιώτης!

Αυτοί οι δημοσιογράφοι που είτε υπό μορφή σχολίων είτε σε διάφορα ρεπορτάζ γράφουν για το μέλλον του Λαλιώτη, δεν βαρέθηκαν; Τι σκέφτεται ο Λαλιώτης, θα γυρίσει ο Λαλιώτης, γιατί σιωπά ο Λαλιώτης, πότε θα τον καλέσει ο Παπανδρέου, θα είναι υποψήφιος ο Λαλιώτης, τι ζητεί ο Λαλιώτης για να επιστρέψει, οι όροι του Λαλιώτη κ.λπ. Έλεος! Αν έχει κάτι να πει ο Λαλιώτης, ας βγει ο ίδιος και να το πει. Τι λένε κάθε τόσο τα διάφορα "παπαγαλάκια" της δημοσιογραφίας; Εν αιθρία, γράφουν περί Λαλιώτη. Κι απορεί κανείς, αφού ο άνθρωπος δεν μίλησε, αυτά τα "παπαγαλάκια" τι ρόλο παίζουν! Και στο κάτω της γραφής, ο Λαλιώτης έχει ιδέες, προτάσεις, απόψεις; Ας τις ανακοινώσει για να σώσει το Κίνημα και τον τόπο! Αλλά μην είστε αφελείς. Δεν έχει! Ωχού, θα τον φάει (αν δεν τον έφαγε) η μυστικοπάθεια.

Ελληνικό Φεστιβάλ...

Ανακοινώθηκε το πρόγραμμα του Ελληνικού Φεστιβάλ και οι διάφοροι δημοσιογράφοι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ άνοιξαν για άλλη μια φορά το στόμα τους το απύλωτο για να θαυμάσουν τα έργα του διευθυντή κ. Γιώργου Λούκου. Ρε παιδιά, απλώς ο άνθρωπος κάνει μια ευπρεπή οργάνωση. Αν ξεφυλλίσει κανείς την ιστορία του Φεστιβάλ Αθηνών (όπως λεγόταν παλιότερα) θα δει ότι έχουν περάσει από την Αθήνα τεράστια ονόματα και φοβερά συγκροτήματα για μουσική, θέατρο, όπερα, χορό. Για να μην ξεχάσω και την Αθήνα-πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης που την έκανε η ΜΕΛΙΝΑ και είχαμε την ευκαιρία και την τύχη να παρακολουθήσουμε τότε φοβερές παραστάσεις. Για πρώτη φορά ήρθαν στην Ελλάδα ονόματα όπως ο Peter Stein, ο Peter Brook , πιο ύστερα ο Peter Hall και άλλοι ων ουκ έστιν αριθμός. Λοιπόν, τι θαυμάζουν τώρα τον Λούκο και γράφουν υμνητικά και χαίρονται που τον γνώρισαν και "μπράβο" στον Λούκο και τι ευγενής ο Λούκος κ.λπ. Εως εδώ. Αλλά θα μιλήσω και για τον Δήμαρχο Αθηναίων...

Κάτι λένε οι Vodka Juniors...

Έβαλα την ιστοσελίδα των VodkaJuniors και ίσως κάποιοι να παραξενεύτηκαν. Απλώς είπα να μην απομακρύνομαι από τους νέους και κάθησα ν' ακούσω. Κι άκουσα ήχους άγριους, σκληρούς, (και στίχους στ' αγγλικά - παιδιά, έλεος, θα ξεχάσουμε τη γλώσσα μας) που όπου να 'ναι θ΄αρχίσουν να μαλακώνουν. Αυτό είναι βέβαιο. Πόσο θα κρατάει η αμφισβήτηση; Μη βλέπετε τους Rolling Stones, οι οποίοι πλέον νομίζω ότι είναι γραφικοί, όπως και κάθε άλλο συγκρότημα που επιχειρεί να επιβιώσει σ' έναν κόσμο συνεχώς μεταβαλλόμενο. Η στατικότητα σημαίνει αραχνιασμένα μυαλά. Ωστόσο, απορώ, πώς είναι δυνατό αυτά τα παιδιά που συμμετέχουν σε άπειρα συγκροτήματα και κραυγάζουν και ουρλιάζουν κ.λπ. τους ελληνικούς ήχους που άκουσαν από τα παιδικά τους χρόνια, πού τους καταχώνιασαν; Θυμάμαι μια συνέντευξη (μάλλον) του Παντελή Θαλασσινού που ήταν κι αυτός ένας νέος όπως όλοι της εποχής του με ροκ και τα τοιαύτα. Κι έλεγε στη συνέντευξη ότι μόλις τέλειωσε τη στρατιωτική του θητεία δεν ασχολήθηκε ξανά με τα ξένα - και νομίζω ότι όλοι ξέρουμε πόσο καλά τραγούδια λέει, με ελληνικούς στίχους και ήχους παραδοσιακούς... Αυτά με την ευκαιρία των Vodka Juniors που με κάτι instumental που ετοιμάζουν, μάλλον θέλουν να κάνουν μια μικρή στροφή. Αμήν...

Anonymous and ioannisxen... thanks a lot!

Θέλω να γράψω δυο κουβέντες για τους "φίλους" που έστειλαν χαιρετισμό για το ξεκίνημά μου. Ο φίλτατος Anonymous γράφει: "Να και κάτι φιλοσοφικό, επιτέλους"! Χαίρω για τη λέξη "επιτέλους". Καταλαβαίνω ότι θα νιώθει τα κύματα της μπουρδολογίας να κυκλοφορούν ανενόχλητα στο διαδίκτυο. Λοιπόν, θέλω να πω ότι καλό είναι να τραβάμε τους άλλους προς τα πάνω κι όχι να μας τραβάνε προς τα κάτω. Για δείτε τα τηλεοπτικά κανάλια που έχουν βάλει κάποιους (και κάποιες) να μας φτυαρίζουν με σκουπίδια ολονυχτίς κι ολημερίς! Όπως σημειώνει και ο ioannisxen, πρέπει να έχουμε πίστη στον άνθρωπο που δεν είναι μόνο άσχημος αλλά και όμορφος - κι εγώ πιστεύω πως η ομορφιά υπερτερεί...

Η εξέλιξη... του άντρα!

Μπορεί το σχέδιο που παραθέτω (από το blogg του "Επαρχιακού σαλονιού") να το έχει φιλοτεχνήσει γυναίκα, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται τόση κακία! Φανταστείτει στη θέση του άντρα να ήταν γυναίκα. Η μετεξέλιξη θα οδηγούσε σε μια αγελάδα. Χα χα χα χα...

Η ΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ!

Κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα στην εκπομπή του Βασίλη Βασιλικού "Άξιον Εστί". Καλώς. Όμως, κακώς όταν είδα την επίκουρη καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Λένα Διβάνη να μιλάει για το βιβλίο της με τίτλο "Νάντια". Είπε τόσα φοβερά και τρομερά που απορώ πού κολλάνε στην ηρωίδα της. Η "Νάντια" για την οποία έγραψαν διάφοροι προπετείς, δεν είναι παρά το βιβλίο ενός Σαββατοκύριακου. Η συγγραφέας είπε μια Παρασκευή ότι πρέπει να γράψει ένα βιβλιαράκι - και τα κατάφερε μέσα στο επόμενο διήμερο. Έγραψε μια κατά συνθήκην ιστοριούλα και την περιφέρει σα να έχει γράψει τον Μικρό Πρίγκιπα [Le Petit Prince] του Antoine de Saint-Exupery! Έλεος... Δηλαδή, τι περιμένει - να αποτελέσει σταθμό στη νεοελληνική λογοτεχνία μια ιστοριούλα κατασκευασμένη με φτηνά υλικά κι άχρηστη; Στο μεταξύ διάβασα ενδιαφέροντα σχόλια του Απόστολου Διαμαντή στο περιοδικό Έψιλον της Ελευθεροτυπίας (11-2-07) και για την κυρία Διβάνη, οποία συμμετείχε σε μια εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής, όπου μεταξύ άλλων είπε ότι για να γράψει ένα βιβλίο, αποσύρεται (από τα εγκόσμια;) για 6-7 μήνες! Και η απορία είναι εύγλωττη: Τότες τι είδους καθηγήτρια είναι στη Νομική Σχολή, πότε διδάσκει, πότε ασχολείται με τους φοιτητές της, αφού "αποσύρεται" για ν' ασχοληθεί με τις λογοτεχνικές ανησυχίες της;

Ο Καρνάβαλος...

Η αυτού μεγαλειότης, ο βασιλιάς Καρνάβαλος, παρελαύνει μέσα σε μια βάρκα... Κάθε χρόνο βρίσκει ένα διαφορετικό μέσο και κάνει την περιδιάβασή του στους δρόμους της σαχλαμάρας! Κουβαλάει μαζί του τις τύψεις της ανθρώπινης ματαιότητας και μεθυσμένος σπρώχνει τους καρναβαλιστές στη "διασκέδαση", αφού έχουν ενστερνιστεί εκείνο που είχε πει ο Dostoevsky, ότι δηλαδή αν ο Θεός δεν υπάρχει, όλα επιτρέπονται! Οι αποκριές γι' αυτό είναι - για να μπορούμε να ξεχνάμε τις δεσμεύσεις μας και να λυτρώνουμε την αγωνία μας παίζοντας με τα πάντα, γελώντας, χορεύοντας, πίνοντας και μεθώντας. Εντάξει, κι ό,τι άλλο θέλετε. Είπαμε: ελευθερία....

ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΞ...

Είναι φανερό πλέον ότι ο μαρξισμός έχει πλέον αποσυνδεθεί οριστικά από την πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες του (ας πούμε) υπαρκτού σοσιαλισμού, και η έρευνα δείχνει ότι μάλλον μπορεί να υπάρχει ζωντάνια όταν έχει στραμμένη την προσοχή της στη μαρξιστική οικονομία. Κάπου διάβασα ότι πριν μερικά χρόνια είχε γίνει ένα συνέδριο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έκανε αίσθηση μια εισήγηση με τίτλο "Ο μαρξισμός στη νέα τάξη πραγμάτων"! Τέλος πάντων, είναι απίθανο πια να στρέφει κανείς την προσοχή του στα σημεία εκείνα όπου συγκρούστηκε η οικονομία της αγοράς και ο κεντρικός προγραμματισμός. Σήμερα επιμέρους ζητήματα, όπως ας πούμε η θέση των θρησκευτικών μειονοτήτων στην αγορά εργασίας, μπορεί να αποτελούν θέματα έρευνας. Ένας μαρξιστής οικονομολόγος, ο Samuel Bowles, έχει πει ότι ο μαρξισμός κρίνεται πλέον ως εργαλείο ερμηνείας του καπιταλιστικού συστήματος και όχι ως οδηγός προς μια νέα κοινωνία. Βέβαια έχουμε χωνέψει για τα καλά ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει περίπτωση να αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό. Ο καπιταλισμός έχει τη δύναμη να μεταμορφώνεται διατηρώντας την ουσία του. Τελικά, πώς κανείς να είναι σήμερα μαρξιστής; Το ογκώδες βιβλίο του Άγγλου ιστορικού Eric Hobsbawm, με τον τίτλο Για την Ιστορία (εκδόσεις "Θεμέλιο"), πιθανόν να δίνει κάποιες απαντήσεις. Εκείνο που, μεταξύ άλλων, αποκομίζουμε είναι ότι ο ιστορικός, εάν δεν μαρξιστής, είναι ατελής ιστορικός! Γράφει ότι ο Μαρξ παραμένει η ουσιαστική βάση για κάθε επαρκή μελέτη της ιστορίας, γιατί - μέχρι σήμερα - μόνον αυτός προσπάθησε να διατυπώσει μια μεθοδολογική προσέγγιση στην ιστορία ως σύνολο, να εξετάσει και να εξηγήσει ολόκληρη τη διαδικασία της κοινωνικής εξέλιξης. Η επίδραση του Μαρξ στους ιστορικούς των "δυτικών" χωρών είναι μεγάλη και μπορεί να διαπιστωθεί όχι μόνο στον αριθμό των ιστορικών που δηλώνουν "μαρξιστές", αλλά και στο μεγάλο αριθμό των πρώην μαρξιστών ιστορικών. Ο Hobsbawm θεωρεί ότι ο μαρξισμός υπήρξε ο βασικός παράγων "εκσυγχρονισμού" της γραφής της ιστορίας και, επιπλέον, πιστεύει ότι ο μαρξισμός έχει σε τέτοιο βαθμό μεταμορφώσει την ορθόδοξη ιστορία, που σήμερα είναι πολλές φορές αδύνατο να πούμε αν ένα συγκεκριμένο έργο έχει γραφεί από κάποιον μαρξιστή ή από κάποιον μη μαρξιστή... Πάντως, κρατούμε τη θέση του ότι θα πρέπει να υπερασπίσουμε τον Μαρξ και τον μαρξισμό απέναντι σε όσους τους επιτίθενται για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους. Μ' αυτό τον τρόπο υπερασπιζόμαστε την ίδια την ιστορία, καθώς και τη δυνατότητα του ανθρώπου να κατανοήσει το πώς ο κόσμος έφτασε να είναι αυτό που είναι σήμερα και πώς το ανθρώπινο είδος μπορεί να προχωρήσει σ' ένα καλύτερο μέλλον... Όχι πάντως με τους γελοίους πολιτικούς μας που καθημερινά βγαίνουν στην τηλεόραση και γίνονται καταγέλαστοι μαζί με τους διαφόρους "εισαγγελείς" που κουνάνε τα δάχτυλα έτοιμοι να καταγγείλουν, να μαλώσουν, να βάλουν στη θέση τους όλους, κι εκείνους που έχουν στα "παράθυρα" αλλά κι εμάς που καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας, προσπαθώντας να ξεχάσουμε τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουμε την επομένη...

Στον Ιανό για τον Μάριο Ποντίκα

Πήγα σε μιαν εκδήλωση στον "Ιανό" (όχι στον διπρόσωπο θεό των Ρωμαίων, αλλά στο βιβλιοπωλείο-στέκι της οδού Σταδίου). Ήσαν όλοι εκεί για να τιμήσουν τον Μάριο Ποντίκα. Ο "Αιγόκερως" του Γιάννη Σολδάτου κυκλοφόρησε σε δυο τόμους άπαντα τα θεατρικά έργα του Μάριου, κι έτσι όποιοι θεατρώνες ή θιασάρχες ή σκηνοθέτες κ.λπ. θέλουν ν' ανεβάσουν έργο του, διαβάζουν, επιλέγουν, ζητούν την άδεια, πληρώνουν... Ο "Αιγόκερως" ξεκίνησε μια καλή προσπάθεια και με τα έργα του Άκη Δήμου, του Γιώργου Μανιώτη και του Παναγιώτη Μέντη. Καλό είναι να σταματήσουν οι... ποταμηδόν προσφυγές των θεάτρων σε άχρηστα ξένα κείμενα που πλημμυρίζουν τις σκηνές με σάχλες. Ο Ποντίκας (που τον βλέπουμε στη φωτογραφία) είναι ισάξιος ενός Harold Pinter ή ενός David Mamet (κάτι τέτοιο νομίζω είπε και ο Γεωργουσόπουλος), τους οποίους όταν οι ντόπιοι μαθητευόμενοι δημοσιογράφοι τους αναφέρουν, ανοίγουν το στόμα σαν την σπηλιά του Νταβέλη. Εκεί στον "Ιανό" απόλαυσα (κι όσοι άλλοι θεατρόφιλοι βρέθηκαν εκεί) έναν εκπληκτικό μονόλογο του Ποντίκα από τον εξαίρετο Βασίλη Παπαβασιλείου. Για τον Βασίλη θα γράψω άλλο κομμάτι. Αλλά για τον Μάριο θέλω να πω ότι πράγματι είναι σπουδαίος συγγραφέας και με την ευκαιρία του ανεβάσματος ενός καινούργιου έργου του στο θέατρο "Άττις", σε σκηνοθεσία του Θόδωρου Τερζόπουλου, θέλω να πω ότι έχω την αίσθηση πως τα γραφτά του όσο περνούν τα χρόνια νιώθω να έχουν μια συγγένεια με εκείνα του μεγάλου Ιρλανδού Samuel Beckett. Δεν είμαι κριτικός αλλά θα ήθελα να γράψω κάποια στιγμή ένα σημείωμα σχετικό. Πιστεύω ότι οι κριτικοί που διαθέτει η θεατρική μας πόλη των (θεατρικών) ιδεών δεν ψάχνουν όπως θα έπρεπε - αφού κατά βάση δεν διαθέτουν κάποιο συγκεκριμένο σύστημα αρχών σύμφωνα με το οποίο να κρίνουν ένα έργο και μια παράσταση. Είναι και κάποιοι θεατρολόγοι που όταν κάνουν (θεατρολογικές) αναλύσεις δεν καταλαβαίνουμε τίποτε από όσα λένε...

Για τη βιβλιοθήκη...

Οδύσσεια και Ιλιάδα του Ομήρου, Πολιτεία του Πλάτωνα, Περί Φύσεως του Ηράκλειτου, Ορέστεια (τριλογία), Πέρσες του Αισχύλου, Οιδίπους Τύραννος, Οιδίπους επί Κολωνώ, Ηλέκτρα και Αντιγόνη του Σοφοκλή, Ορέστης, Μήδεια και Τρωάδες του Ευριπίδη, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, Το έπος του Γκιλγκαμές, Θεία Κωμωδία του Dante, Ο Ηγεμόνας του Nicolo Machiavelli, Ο Δον Κιχώτης του Cervantes, Άμλετ, Μάκβεθ, Βασιλιάς Λιρ, Ριχάρδος Γ΄, Ο έμπορος της Βενετίας του William Shakespeare, Φάουστ του Goethe (αριστερά, έγχρωμος, με την καπελαδούρα του), Έγκλημα και τιμωρία του Dostoevsky, Οδυσσέας του James Joyce, Έρημη Χώρα του T.S. Eliot, Αναζητώντας τον χαμένο καιρό του Marcel Proust, Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού της Hannah Arendt, Μάζα και εξουσία του Elias Canetti, Το πνεύμα των νόμων του Montesquieu, το 1984 του George Orwell. Ακόμα: η ποίηση του Διονύσιου Σολωμού, του Κ.Π. Καβάφη, τα δημοτικά μας τραγούδια. Θα επανέλθουμε!

Οι "κλασικοί" και το φλάουτο...

Κάπου λέει ο Italo Calvino ότι πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς (αδιακρίτως, προφανώς: αρχαίους Έλληνες, Ιταλούς, Άγγλους κ.λπ.) κι αυτό είναι καλύτερο από το να μη διαβάζουμε τους κλασικούς! Κι ο Emile Cioran (αριστερά, στο σκίτσο): Ενώ ετοίμαζαν το κώνειο, ο Σωκράτης μάθαινε ένα τραγούδι στο φλάουτο. "Σε τι θα σου χρησιμεύσει"; τον ρώτησαν. "Για να ξέρω αυτό το τραγούδι πριν πεθάνω...", είπε. Τους κλασικούς συγγραφείς και διανοητές, εδώ στην Ελλάδα, τους έχουμε συνδέσει με το σχολείο κι έτσι τους κρατάμε σε απόσταση. Λάθος! Εδώ, δεν διαβάζουν οι Έλληνες τους μη κλασικούς... Πώς εξηγείται το γεγονός ότι καθημερινά εκδίδονται δεκάδες βιβλία; Αυτό απασχολεί μόνο τους εκδότες. Πάντως, ο κόσμος έχει τη δυνατότητα της επιλογής. Προσοχή: όχι στις σειρήνες της διαφήμισης...

Οι έσχατοι να γίνουν πρώτοι!

Ο Φραντς Φανόν [Frantz Fanon] που γεννήθηκε στη Μαρτινίκα, μια γαλλική αποικία στις Μικρές Αντίλες, από μαύρους γονείς, πέθανε στα 37 του χρόνια το 1961. Ήταν ψυχίατρος κι εργάστηκε για ένα διάστημα σε κλινικές της αποικιοκρατούμενης Αλγερίας. Εκεί συνδέθηκε με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην υπόθεση της Αλγερινής Επανάστασης, τον κοινωνικό χαρακτήρα της οποίας προσπάθησε να καθορίσει μέσα από μια σειρά κειμένων του. Σε ένα από τα βιβλία του, Της γης οι κολασμένοι [Les damnes de la terre] αλιεύσαμε και τη φράση "οι έσχατοι να γίνουν πρώτοι" που παραπέμπει στην ευαγγελική ρήση "και οι έσχατοι έσονται πρώτοι"! Λοιπόν, ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΟΙ... (Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1971, σε μετάφραση της Αγγέλας Αρτέμη, από τις εκδόσεις "Κάλβος". Καταπληκτικό βιβλίο).

Η πρόταση της Μαρίας

Πολύ επιλεκτική είναι η Μαρία (αριστερά, στη φωτογραφία, ελαφρώς αεράτη) στις αναγνώσεις της. Επειδή έχει αλλόκοτο χιούμορ, κι επειδή - λέει - έχουμε ανάγκη από γέλιο, προτείνει το βιβλίο Αμερικάνικη έρημος του Percival Everett (εκδόσεις Πόλις). Τι λέει η ιστορία; Ένας καθηγητής πανεπιστημίου, οικογενειάρχης, σαραντάρης πια, πεπεισμένος πως έχασε το τρένο της ζωής, ο Θίοντορ Στριτ, καθ' οδόν προς την αυτοκτονία οδηγώντας προκειμένου να πάει (κυριολεκτικά) να πνιγεί, συγκρούεται μετωπικά με ένα φορτηγό, διαπερνά το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του και προσγειώνεται στο οδόστρωμα. Το κεφάλι του αποκόπτεται πλήρως από το σώμα του, κι έτσι ο υποψήφιος πρώην αυτόχειρ πεθαίνει όπως το επιθυμούσε, αν και όχι από το ίδιο του το χέρι. Στην κηδεία του, τρεις μέρες αργότερα, σε μια εκκλησία στην οποία ο δηλωμένος άθεος Θίοντορ δεν θα έμπαινε επ' ουδενί ζωντανός, ο νεκρός ανακάθεται στο φέρετρό του, αποκαλύπτοντες σε κοινή θέα τις πρόχειρες βελονιές με τις οποίες οι υπεύθυνοι του γραφείου τελετών έραψαν το κεφάλι στη γνωστή θέση του. Όταν αποφασίζει να σηκωθεί και να φύγει με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά, σκορπά τον πανικό, προκαλεί ερήμην του συλλαλητήρια σε ολόκληρη την πόλη, και γίνεται πρώτο θέμα στα ΜΜΕ... Τα υπόλοιπα θα τα διαβάσετε (όσοι, δηλαδή, έχετε το αλλόκοτο χιούμορ της Μαρίας) και θα γελάτε συνεχώς για μια εβδομάδα.

Ελεύθερος χρόνος, κουλτούρα και σκουπίδια...

Εντάξει, η πολλή κουλτούρα βλάφτει! Αλλά πρέπει να μοιράσω τα βράδια της εβδομάδας. Δηλαδή, την Πέμπτη ή το Σάββατο θα πάω να δω μια θεατρική παράσταση, την Παρασκευή το βράδυ ξενυχτάω παίζοντας τάβλι με τη Δέσπω και την Άννα και τις άλλες μέρες (βράδια) είμαι σκόρπιος... Καλά, θα πει κανείς, "δεν δουλεύεις;". Δουλεύω και παραδουλεύω, αλλά μιλώ για τον ελεύθερο χρόνο. Ο Μιχάλης Μοδινός (ο οικολόγος) έγραφε σ' ένα άρθρο του πριν μερικά χρόνια ότι "το μέτρο της μελλοντικής ευτυχίας θα είναι ο ελεύθερος χρόνος"! Καταπληκτικό. Λοιπόν, βρείτε, οπωσδήποτε, ελεύθερο χρόνο και απολαύστε τον! Παίζοντας σκάκι, τάβλι, με τα παιδιά σας, πηγαίνοντας σινεμά ή θέατρο (αν σας περισσεύει κανένα ευρώ...), χαζεύοντας στα βιβλιοπωλεία (θα διαπιστώσετε ότι κυκλοφορούν δεκάδες σπουδαία βιβλία - αλλά, προς θεού, μην υπακούετε στη λογική του best-seller), βγείτε για περίπατο και κάνοντας άλλα ωραία πράγματα με το ταίρι σας, αλλά μην βλέπετε τηλεόραση τις ώρες της λεγόμενης υψηλής τηλεθέασης, διότι τότε είναι που προβάλλονται τα σκουπίδια. Αντέχετε να βλέπετε όλους αυτούς τους σκερβελέδες να μας πετάνε στα μούτρα (και μέσα στο χώρο του σπιτιού μας) τις σαχλαμάρες τους; Οι περισσότεροι είναι αγράμματοι, ή πιο σωστά ημιμαθείς, επιπόλαιοι, επηρμένοι, εξυπνάκηδες. Τραβάνε τον κόσμο προς τα κάτω... Κι ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Όταν είναι κολλημένος μπροστά στο χαζοκούτι τι παθαίνει; Χαζεύει κι αποβλακώνεται!

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ...

Ο Δον Κιχώτης (Don Quixote) παλεύει με τους ανεμόμυλους κι εξακολουθεί να κερδίζει και σήμερα τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Οι απίστευτες περιπέτειές του ξεπερνούν τη φαντασία και τροφοδοτούν ακόμη τη βαθιά μας πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις ουτοπίες μας! Ας όψεται, λοιπόν, ο Cervantes (1547-1616) που έγραψε αυτό το καταπληκτικό έργο, λέγεται ότι πολέμησε και στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, όταν ο ενωμένος στόλος των Ισπανών, των Βενετών και του Πάπα κατενίκησε τους Τούρκους κι εκεί ο Θερβάντες τραυματίστηκε στο χέρι κι έμεινε ανάπηρος. Στη συνέχεια πιάστηκε αιχμάλωτος από πειρατές, πέρασε μια πενταετία περίπου στο Αλγέρι και κάποια στιγμή γύρισε στην Ισπανία. Πάντως, κατά καιρούς, σε διάφορες έρευνες τα αποτελέσματα δίνουν την πρωτιά στο Δον Κιχώτη...

Γυναίκες...

Μια εκπληκτική φωτογραφία του Nicolas Muller. Δεν ξέρω ποιες είναι αυτές οι γυναίκες, ούτε σε ποια περίοδο τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Ωστόσο, μπορεί κανείς να νιώσει τη δύναμη του ασπρόμαυρου, και τα πρόσωπα κάποιας επαρχίας που βασανίστηκε στα δύσκολα χρόνια είτε της γερμανικής κατοχής είτε του εμφύλιου είτε τέλος πάντων κάποιου πολέμου. Δεν ψάχνουμε να βρούμε τα ονόματα των γυναικών. Θα γράψουμε τα ονόματά τους: Μαντώ, Λασκαρίνα, Καλλιρρόη, Αρσινόη, Κυβέλη, Αικατερίνη, Ευαγγελία, Κατίνα, Έλλη, Ελένη, Βάσω, Πηνελόπη, Λιλή, Ζωή, Μέλπω, Αλέκα, Ραλλού, Δώρα, Μαρία, Γεωργία, Σωτηρία, Δόμνα, Μαργαρίτα, Κωστούλα, Αγνή, Μάγια, Μάρθα, Εύα, Διδώ, Άρτεμη, Αγλαϊα, Ιωάννα, Σοφία, Πατρούλα, Ευγενία, Ευτυχία, Γαλάτεια, Αλεξάνδρα, Γαριφαλιά, Φωτεινή, Δέσπω, Άννα, Αλεξάνδρα, Αγγελική, Αθηνά, Ασπασία, Αντιγόνη, Αμαλία, Νίκη, Τατιάνα, Ιουλία, Θεοδώρα, Βασιλική, Ελευθερία, Χριστίνα, Αιμιλία, Αργυρώ, Αθανασία, Κυριακή, Σμαράγδα, Ναταλία, Λουκία, Θωμαϊς, Αφροδίτη... Τα υπόλοιπα, γράψτε τα εσείς!

Ποντοπόροι...

Πώς έγινε έτσι μπάχαλο η ελληνική κοινωνία; Όλα και όλοι είναι χύμα και κυκλοφορούν με την τρέλα στα μάτια και το κεφάλι: οι ιδέες, οι ηθικές, τα όνειρα, τα ψέματα, οι τυχοδιώκτες, οι απατεώνες, οι "κουμπάροι" και κάτι τσαλακωμένες σελίδες από την ιστορία μας. Κι εμείς να προσπαθούμε να πάρουμε ανάσες με τους πνεύμονες της σκέψης για να διεκδικήσουμε το ζωτικό μας χώρο. Είναι αλήθεια ότι ο καθένας χωριστά σήμερα κι όλοι μαζί νιώθουμε αιχμάλωτοι μιας καθημερινότητας, που την έχουν προγραμματίσει να συντηρεί συνθήκες ακινησίας, ενώ μέσα μας στροβιλίζεται το ωραίο ιδεώδες μιας ομορφότερης ζωής κι ενός καλύτερου εθνικού μέλλοντος...

Αύριο όλα θα πάνε καλύτερα!

Δεν γράφω ειδήσεις - μόνο σχόλια μπορώ να κάνω. Για βιβλία, θέατρο, κινηματογράφο κι ό,τι άλλο έχει σχέση με τις τέχνες (προτιμώ τον Θεόφιλο...), τα γράμματα και τη σκέψη γενικότερα - άντε να γράψω και μερικά πράγματα για την πολιτική. Όχι ότι δεν μ' ενδιαφέρει η πολιτική, αντιθέτως μ' ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα. Αλλά είναι δυνατό να επηρεάσω από αυτήν εδώ τη γωνίτσα και να ανταγωνιστώ τους φωνακλάδες της ραδιοτηλεόρασης που καθημερινά βρωμίζουν τους αιθέρες με τις ανοησίες, την κουφότητα των λόγων και την έπαρσή τους; Κι ακόμα, να σας πω ότι δεν πρόκειται να εκδώσω βιβλίο, όπως κάνουν κάποιοι μυστήριοι bloggers που έτσι - πιστεύω - χάνουν την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια των λόγων τους, αλλά και το στόχο τους... Ό,τι γράφω, μένει εδώ. Σε όποιον αρέσω. Δεν θέλω να μου χρωστάει κανένας και τίποτε. Εγώ μονάχα χρωστάω στους φίλους μου. Κι αν θέλετε τη φιλία μου, την έχετε. Γεια σας, λοιπόν!

Οικογενειακές ιστορίες...

Το μυθιστόρημα ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ του Τάσου Γουδέλη κυκλοφορεί από τις "εκδόσεις Κέδρος". Πρόκειται για το "εσωτερικό" μιας οικογένειας που το παρακολουθούμε σε ένα αφηγηματικό ταχυδράμα μεταξύ 1920 και 1950. Στις σελίδες του βιβλίου περιγράφεται με αφαιρετικό τρόπο η περίπλοκη σχέση των μελών μιας ελληνικής οικογένειας. Τα ιστορικά γεγονότα τα οποία βιώνουν οι ήρωες δεν επηρεάζουν βαθύτερα τα ψυχολογικά τους κίνητρα. Ο Τάσος Γουδέλης αυτή τη φορά προτείνει μια ιστορία εσωστρέφειας, ενοχών και αποκρύψεων μέσα από το γνωστό του πυκνό ύφος. Το ψυχολογικό "ημίφως" που κυριαρχεί αναπαρίσταται με μία γλώσσα μη περιγραφική και αντιπεζολογική: η ποιητική απόχρωση είναι το ζητούμενο σε αυτή την κλειστοφοβική αφήγηση, η οποία περισσότερα υπαινίσσεται παρά δηλώνει.

Φωνές που δεν ακούγονται!

Δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιοι είναι οι οδηγοί της κοινής γνώμης και ποιος, τέλος πάντων, τους ορίζει. Η πρώτη ευθεία απάντηση είναι: οι διάφοροι τηλεοπτικοί εισαγγελείς! Σε χαλεπούς καιρούς, θα θέλαμε οι πνευματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου να είναι "οδηγοί", οι οποίοι θα πρέπει να βγάλουν φωνή για ν' ακουστεί πέρα και πάνω από τις κομματικές και πολιτικές διαμάχες, πέρα από τις συνδικαλιστικές διενέξεις, να ξεχωρίσει με την καθαρότητα και τη δύναμή της πάνω από τις ντουντούκες των καταληψιών, τις επιδρομές της Αστυνομίας, τους ξύλινους λόγους των πολιτικών. Παρακολουθούσαμε περίλυποι τους πολιτικούς να ρητορεύουν στη Βουλή και νιώθαμε ότι ήσαν τα υπολείμματα μιας άλλης εποχής, αφοσιωμένης στη μισαλλοοδοξία και την κενότητά της στην εμπάθεια και την αυταπάτη για τη δήθεν υπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Επειδή η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει και οι πολιτικοί ακολουθούν αγκομαχώντας, περιμένουμε τις φωνές εκείνες που θα μας κάνουν να λαμπαδιάσουμε από οράματα, που θα τονώσουν την ψυχική διάθεσή μας, που θα μας εγκαρδιώσουν, για να εκτιμήσουμε τις δυνατότητές μας, και να παραμερίσουν τις δεσπόζουσες εκείνες δυνάμεις που μας σπρώχνουν σε ρόλο παρασιτικό. Είμαστε σε μια εποχή ταραγμένη, με πολλή φασαρία κι έχει κανείς την εντύπωση ότι θα ξεθεμελιωθούν τα πάντα - αν ήδη κάτι τέτοιο δεν έχει αρχίσει να γίνεται... Μην προτρέξετε - η νεολαία απλώς χάνει την ψυχραιμία της γιατί δεν είναι διατεθειμένη να πέσει στην παγίδα της Πολιτείας. Ίσως να μην ξέρει πότε να σταματήσει... Γι' αυτό, ξαναλέμε ότι έχουμε ανάγκη από κάποιες φωνές, που δυστυχώς δεν ακούγονται! (Καταντήσαμε σαν τον Διογένη τον Κυνικό - πάνω στην εκόνα όπως τον ζωγράφισε ο Jean Bernard Restout)

Δρόμοι της οργής...

Το μυθιστόρημα ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ του Αντώνη Σιμιτζή κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Άγκυρα"). Ιδού και το ρεζουμέ του: Η ζωή είναι περισσότερο από ένα μεγάλο θέατρο, από μια μεγάλη περιπέτεια, είναι ακόμη πιο πολύ κι από ένα συνταρακτικό ταξίδι, ή ένα μαγευτικό όνειρο! Η ζωή είναι μια συντριπτική συνέχεια! Είναι ένα φοβερό Πριν, ένα μοναδικό Τώρα, και ένα απλησίαστο Αύριο... Η ζωή είναι τα πάντα! Ο ήρωας Φρίξος - ένας απαράδεκτα συναισθηματικός και απαράδεκτα πρωτότυπος άνθρωπος - το πιστεύει, το διαλαλεί! - κοιτάζοντας κατάματα τις ανελεύθερες, φθαρμένες και περιχαρακωμένες προσωπικότητες του καιρού του, και το πραγματώνει κάθε μέρα, συμπαρασύροντας στον κόσμο του και όλον τον άλλο κόσμο μαζί. Ποιος θ' αντέξει έως το τέλος για ν' αλλάξει την ουσία του; Αυτό είναι το επιτακτικό στοίχημα... Ο Σιμιτζής έχει γράψει ουκ ολίγα βιβλία. Απλώς αναφέρω, εκτός από τον μοναδικό Καπιταλιστή του, και τα Αν αγαπάς, Φύλαξέ μου τις παλιές φωτογραφίες, Ο Θεός αγαπάει τις γυναίκες ("Άγκυρα").

Ο JOHN OSBORNE ΚΑΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ...

Δεν μ' ενοχλούν πια οι κριτικοί είχε πει κάποτε το "οργισμένο" παιδί του αγγλικού θεάτρου, ο John Osborne (φωτο). Έχω φτάσει στο σημείο που δεν με πολυενδιαφέρει. Άλλοτε ήταν επώδυνο. Συνήθιζα να ανταποδίδω τα χτυπήματα. Φυσικά είναι πάντα ελαφρώς επώδυνο το να διαβάζει κανείς κάτι δυσάρεστο για τον εαυτό του. Κατά ένα παράξενο και απλοϊκό τρόπο, δεν μπορεί να πιστέψει ότι προκαλεί τόσες δυσαρέσκειες και πικρίες. Αυτό τούτο το γεγονός, ότι ένας συγγραφέας δημιουργεί μια σύγκρουση με το κοινό, είναι μια πράξη... πολέμου! Ο Osborne πέθανε στα 65 του χρόνια και μέχρι την τελευταία στιγμή παρέμεινε ένας οργισμένος - στο πρώτο έργο του, τα Οργισμένα Νιάτα [Look Back in Anger], ο ήρωάς του Τζίμι Πόρτερ, που ο Richard Burton τον ερμήνευσε στην κινηματογραφική εκδοχή του, έγινε το σύμβολο των επαναστατημένων νέων της γενιάς του '50. Τα έβαλε ο Osborne με τους κριτικούς, γιατί και η προσωπική του ζωή, όπως και τα έργα του, ήταν ανατρεπτική. Αυτό, ωστόσο, δεν αναίρεσε το γεγονός ότι η κριτική τοποθέτησε στο σωστό βάθρο το έργο του. Μπορεί κάποια στιγμή να ένιωσε πικραμένος ή απογοητευμένος από τη συμπεριφορά κάποιων κριτικών, όμως δεν τη διέγραψε. Η κριτική είναι μέγα καλό, έγραψε ο αείμνηστος Χρήστος Μαλεβίτσης. Αλλά επειδή σε πολλές περιπτώσεις, έχει προξενήσει και μέγα κακό, μπορούμε να πούμε πως οι συνολικές κριτικές είναι και μέγα κακό. Και αυτό επειδή καμιά κριτική, όσο οξυδερκής και να είναι, δεν μπορεί να συλλάβει το ρεύμα της ζωής στο σύνολό της. Η κριτική αντιλαμβάνεται ένα περιορισμένο αριθμό παραγόντων. Η ζωή συντίθεται από άπειρο αριθμό παραγόντων. Γι' αυτό, στο τέλος, συντρίβει όλα τα σχήματα της κριτικής. Αλλά υπάρχει και η κριτική της σκοπιμότητας, την οποία ο Αιμίλιος Χουρμούζιος χαρακτήριζε ως το ευτελέστερο και το χυδαιότερο είδος "πνευματικής" προσφοράς...

Καλή αρχή!

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, το τρένο ξεκινάει! Ελπίζω ότι θα κάνετε ένα καλό ταξίδι. Μαζί μου, βέβαια. Κι όποιος θέλει. Το ταξίδι έχει σημασία. Κι ας έβαλε το αιώνιο ερώτημα ο Άμλετ: "Να ζει κανείς ή να ΜΗ ζει"! Να ζει, βεβαίως και να παλεύει - αν χρειαστεί και εναντίον όλων εκείνων που του σπάνε τα νεύρα. Μετά το ερώτημά του ο Άμλετ συνεχίζει (αιωνίως): "Τι είναι πιο ανώτερο στο πνεύμα, να υποφέρει πετριές και βέλη άδικης τύχης, ή επανάσταση να κάμει ενάντια σ' ένα πέλαγος κακών και με την άρνησή τους να τους δώσει τέλος;". Αυτό το δεύτερο μας χρειάζεται κι αυτό κρατάμε και προχωράμε... Αλλά θα υπενθυμίσω σε όσους το ξέρουν, πάλι από τον Άμλετ: "Τι αριστούργημα ο άνθρωπος! Τι ευγενικό το πνεύμα του! Τι απεριόριστη η ικανότητά του! Η μορφή του και η κίνηση, τι έκφραση και θαύμα! Στην πράξη τι αγγελικό πλάσμα! Στη νόηση τι θεός! Η ομορφιά του κόσμου! Το πρότυπο των ζώων!"...(Τα αποσπάσματα από τον Άμλετ, σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα, του σπουδαίου αυτού διανοούμενου που μετέφρασε τον Shakespeare - μερικά έργα μαζί με τη Βούλα Δαμιανάκου).