Ο Πέτρος... πάει παντού!

Ο πεζογράφος Πέτρος Τατσόπουλος (η φωτογραφία από την ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ) σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" (5-11-2006, στη νεαρά Σταυρούλα Παπασπύρου), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του "Η καλοσύνη των ξένων (Μια αληθινή ιστορία)" είπε μεταξύ άλλων ότι η μάνα του "ακολουθούσε την τακτική της Ρουμανίας επί Τσαουσέσκου, όπου όλη η αγροτική παραγωγή της χώρας πήγαινε για να εξοφληθεί το εξωτερικό της χρέος, αλλά ο λαός πέθαινε από την πείνα"! Πού το ήξερες εσύ ρε Πέτρο ότι οι Ρουμάνοι πέθαιναν από την πείνα; Μήπως είχε πλημμυρίσει ο Βόσπορος και το Αιγαίο πέλαγος πτώματα πεινασμένων Ρουμάνων;

Αλλά και προσφάτως ο Πέτρος παρουσιάζοντας από τα "Νέα" (10-2-2007) το βιβλίο του Ιγνάσιο Ραμονέ "Εκατό ώρες με τον Φιντέλ", γράφει ότι ο Κάστρο είναι ο ιδανικός ήρωας για τον Ραμονέ και στον βωμό αυτής της "εικόνας" "δέχεται να παραβλέψει όλα τα αυταρχικά ανομήματα που του προσάπτουν - από εκτελέσεις αντιφρονούντων έως τη μονοκομματική δικτατορία που έχει επιβάλει στο νησί του. Ο Ραμονέ θέτει τα ερωτήματα -ακόμη και τα πιο ενοχλητικά- αλλά δεν επιμένει ιδιαίτερα σε αυτά. Θεωρεί εκ των προτέρων ότι ο συνομιλητής του, το θεριό που επέζησε από αναρίθμητες απόπειρες δολοφονίας κι έστειλε στον άλλο κόσμο χιλιάδες συμπατριώτες του, είναι καλλιεργημένος κ.λπ.".

Εντάξει, Πέτρο, δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που γράφουν για τη Ρουμανία ή την Κούβα με τον τρόπο αυτό. Αλλά, είναι αλήθεια ότι ισχύει πάντα το "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται". Για ρίξε μια ματιά γύρω σου και στη σημερινή Ρουμανία και γενικώς σε όλες τις πρώην "σοσιαλιστικές" χώρες, αλλά και στις χώρες της "προηγμένης" δυτικής Ευρώπης. Δηλαδή, δεν υπάρχουν χιλιάδες πεινασμένοι, άστεγοι, πόρνες, ναρκωτικά, μαφίες και άλλα παρόμοια. Θα σου πω απλώς ότι σήμερα στη δημοκρατία που διεκδίκησαν κι απολαμβάνουν, οι άνθρωποι -όπως μου λέει και η Μαρία- είναι ελεύθεροι να επιλέγουν τη δυστυχία τους! (Πήγαινε μέχρι τη Ρουμανία μπας και γράψεις κανένα βιβλίο για τα παιδιά που ζουν δυο και τρία χρόνια στους υπονόμους. Θα το άντεχες;)

Και για να επανέλθω στα... του Πέτρου, έγραψε ένα "μυθιστόρημα" που διυλίζει το γεγονός ότι ήταν "υιοθετημένος". Και τον ρωτά η Σταυρούλα: Πώς βιώσατε το τράνταγμα όταν ανακαλύψατε πως είστε υιοθετημένος; [Απάντηση]: Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. [σσ. τι τον βάραινε πριν του αποκαλυφθεί;] Είδα ν' ανοίγονται άπειρες δυνατότητες μπροστά μου [σσ. πριν δεν τις είχε ή δεν τις έβλεπε τις δυνατότητες;]. Με διευκόλυνε να πάρω αποφάσεις που άλλα παιδιά στη θέση μου θα βασανίζονταν να πάρουν για να μην στενοχωρήσουν τους γονείς τους [σσ. δηλαδή μετά την αποκάλυψη δεν τους λογάριαζε πλέον και τόσο τους γονείς;]. Εγώ παράτησα σε μια νύχτα τη Βιομηχανική Σχολή [σσ. τι μέρα τι νύχτα, ρε Πέτρο...], κατέβηκα την ακαδημαϊκή κλίμακα [σσ. δηλαδή, πήγες παρακάτω;] και πήγα να σπουδάσω κοινωνικός λειτουργός [σσ. ο "κοινωνικός λειτουργός" σου έπεφτε λίγος;], ένιωθα κύριος της μοίρας μου. Μια αυταπάτη ήταν... κ.λπ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, όμως, ο Πέτρος είπε ό,τι είχε να πει για την υιοθεσία του και ησύχασε κι εμείς πλέον συμπληρώσαμε τα κενά που είχαμε στο βιογραφικό του. Άντε τώρα να βρει και καμιά υιοθετημένη για το επόμενο βιβλίο του...