Ποιος διάλογος;

Από τη μια έχουμε την παράταση του χάους στα πανεπιστήμια κι από την άλλη τη βακχεία της πολιτικολογίας. Οι κινητοποιήσεις κάποιων ομάδων της νεολαίας και η άκαμπτη στάση της Πολιτείας συνιστούν ένα είδος μανιέρας που ταιριάζει στις αρχές μιας ελληνικότητας, όπου διαδραματίζει βασικό ρόλο η δεσποτεία της… παρεξήγησης! Δυστυχώς, δεν υπάρχει διάλογος σε αυτό τον τόπο. Αν υπήρχε, θα ακούγαμε διαφορετικούς ήχους, οι οποίοι με την αρμονία τους δημιουργούν μιαν αισθητική εντύπωση. Αλλά οι ήχοι που ακούγονται είναι ίδιοι και οι δηλώσεις απλώς συνεχίζουν την παράδοση της ανορθογραφίας. Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω στο διάλογο και ασφαλώς δεν αλλάζω στάση απέναντι στη νεολαία. Θα ήθελα να αδιαφορήσω για τους πολιτικούς γιατί δεν μπορώ να καταλάβω αν λειτουργούν σε βάση προσωπική ή υπάρχει κάτι βαθύτερο. Όπως επίσης αδυνατώ κάποιες φορές να παρακολουθήσω την επιπολαιότητα ορισμένων συνδικαλιστών ή παρατάξεων που καταστροφολογούν κι έχουν αναγάγει τις κινητοποιήσεις σε αυτοσκοπό. Εν πάση περιπτώσει, νιώθω ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Τα παιδιά ζουν στο μαγνητικό πεδίο της πανεπιστημιακής και μετα-πανεπιστημιακής αγωνίας. Δεν πιστεύω ότι οι κινητοποιήσεις πιστοποιούν μονάχα την ανάγκη για ξόδεμα, θόρυβο και χαβαλέ. Είναι και η αναζήτηση εκείνου που θα ενσαρκώσει την ελπίδα – όχι του ειδώλου αλλά του συστήματος αξιών, οι οποίες σήμερα ακροβατούν στην ακατάσχετη πολιτικολογία των κομματικών μαγαζιών που αποπνέουν τη μυρωδιά της φορμόλης.