Στον Ιανό για τον Μάριο Ποντίκα

Πήγα σε μιαν εκδήλωση στον "Ιανό" (όχι στον διπρόσωπο θεό των Ρωμαίων, αλλά στο βιβλιοπωλείο-στέκι της οδού Σταδίου). Ήσαν όλοι εκεί για να τιμήσουν τον Μάριο Ποντίκα. Ο "Αιγόκερως" του Γιάννη Σολδάτου κυκλοφόρησε σε δυο τόμους άπαντα τα θεατρικά έργα του Μάριου, κι έτσι όποιοι θεατρώνες ή θιασάρχες ή σκηνοθέτες κ.λπ. θέλουν ν' ανεβάσουν έργο του, διαβάζουν, επιλέγουν, ζητούν την άδεια, πληρώνουν... Ο "Αιγόκερως" ξεκίνησε μια καλή προσπάθεια και με τα έργα του Άκη Δήμου, του Γιώργου Μανιώτη και του Παναγιώτη Μέντη. Καλό είναι να σταματήσουν οι... ποταμηδόν προσφυγές των θεάτρων σε άχρηστα ξένα κείμενα που πλημμυρίζουν τις σκηνές με σάχλες. Ο Ποντίκας (που τον βλέπουμε στη φωτογραφία) είναι ισάξιος ενός Harold Pinter ή ενός David Mamet (κάτι τέτοιο νομίζω είπε και ο Γεωργουσόπουλος), τους οποίους όταν οι ντόπιοι μαθητευόμενοι δημοσιογράφοι τους αναφέρουν, ανοίγουν το στόμα σαν την σπηλιά του Νταβέλη. Εκεί στον "Ιανό" απόλαυσα (κι όσοι άλλοι θεατρόφιλοι βρέθηκαν εκεί) έναν εκπληκτικό μονόλογο του Ποντίκα από τον εξαίρετο Βασίλη Παπαβασιλείου. Για τον Βασίλη θα γράψω άλλο κομμάτι. Αλλά για τον Μάριο θέλω να πω ότι πράγματι είναι σπουδαίος συγγραφέας και με την ευκαιρία του ανεβάσματος ενός καινούργιου έργου του στο θέατρο "Άττις", σε σκηνοθεσία του Θόδωρου Τερζόπουλου, θέλω να πω ότι έχω την αίσθηση πως τα γραφτά του όσο περνούν τα χρόνια νιώθω να έχουν μια συγγένεια με εκείνα του μεγάλου Ιρλανδού Samuel Beckett. Δεν είμαι κριτικός αλλά θα ήθελα να γράψω κάποια στιγμή ένα σημείωμα σχετικό. Πιστεύω ότι οι κριτικοί που διαθέτει η θεατρική μας πόλη των (θεατρικών) ιδεών δεν ψάχνουν όπως θα έπρεπε - αφού κατά βάση δεν διαθέτουν κάποιο συγκεκριμένο σύστημα αρχών σύμφωνα με το οποίο να κρίνουν ένα έργο και μια παράσταση. Είναι και κάποιοι θεατρολόγοι που όταν κάνουν (θεατρολογικές) αναλύσεις δεν καταλαβαίνουμε τίποτε από όσα λένε...