Είναι φανερό ότι ο potamos άνοιξε τις "σελίδες" του και δέχεται συνεργασίες. Προφανέστατη και η πολιτική / κομματική τοποθέτηση. Όποιος είναι φίλος μπορεί να στείλει κείμενά του. Απλώς, οι εποχές δεν θέλουν ουδετερότητα.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Αν τα κομματικά μέλη δεν καταλαμβάνουν τις εξουσιαστικές θέσεις που τους ανήκουν, εξαιτίας της ιδιότητας τους, τότε τις θέσεις αυτές θα τις καταλάβουν άλλοι έξω - θεσμικοί ή με όποια διαφορετική ιδιότητα και νομιμοποίηση κατέχουν ή έχουν υφαρπάξει Τα κομματικά μέλη αν δεν ασκήσουν την εξουσία που έχουν τότε θα την ασκήσουν κάποιοι άλλοι. Αυτό είναι το πρωτογενές υπόβαθρο δράσης τους και ταυτόχρονα η βάση του εποικοδομήματος των κομματικών οργανώσεων. Για τον μοναδικό αυτόν λόγο δεν πρέπει τα μέλη να παραιτούνται της ιδιότητας τους αυτής αλλά να διεκδικούν πάντα την εξουσία που τους ανήκει. Οι ποιο δυναμικές ομάδες συμφερόντων που κατακλύζουν και το κοινοβούλιο είναι ατύπως οι ποιο οργανωμένες, κατέχουν οι εκπρόσωποί τους τις περισσότερες κομματικές θέσεις στην ιεραρχία και τα απλά μέλη, δηλαδή το κομματικό προλεταριάτο είναι οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται από μια συνδικαλιστική ελίτ, που αποτελεί ένα ιδιότυπο μεσόστρωμα μέσα στην εργατική ή αγροτική τάξη. Τα μέλη θα πρέπει να απαντήσουν αρνητικά στις όποιες θεωρίες διατυπώνονται πάνω στην βάση της στοίχισις πίσω από πρόσωπα ή πολιτικές, διότι η κορπορατίστικη σύνθεση της κοινωνίας λειτουργεί απαγορευτικά. Μια ιδανική κοινωνία χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά είναι κοινωνία εργαστηρίου και η ουτοπία όσο και αν είναι πολλές φορές κινητήρια δύναμη για στρατηγικούς στόχους δεν πρέπει να υιοθετείτε ούτε ως κριτήριο ερμηνείας της πραγματικότητας ούτε ως πραγματικότητα που δεν την αφήνουν να ανθίσει. Κατ’ αναλογία ένα κόμμα εξουσίας – το αν πρέπει να είναι κόμμα εξουσία είναι άλλο ζήτημα – δεν είναι κόμμα εργαστηρίου και επομένως τα μέλη εκφράζονται αναλογικά της ταξικής σύνθεσης του κόμματος και της ταξικής τους προέλευσης. Η ταξική σύνθεση ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος έχει σαφή ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές και πρέπει να έχει σαφή ιδεολογική και πολιτική, εσωτερικά, οργάνωση. Είναι παραδεκτό επίσης και άκρως πραγματικό ότι με την εξέλιξη των κοινωνιών εξελίχθησαν οι ταξικές διαστρωματώσεις και ενισχύθηκαν τα μεσοστρώματα . Τα οικονομικά μοντέλα που χρησιμοποιήθηκαν ευθύνονται και για την κοινωνική διάρθρωση που επιτεύχθηκε ώστε να σταθεροποιηθούν και να ανθίσουν και για τις στρεβλώσεις στην κοινωνική συγκρότηση. Στα ίδια τα αναπτυξιακά μοντέλα πρέπει να αναζητήσουμε και την ταξική διάρθρωση των κοινωνιών, τις αναδιαρθρώσεις και τις στρεβλώσεις των μεσοστρωμάτων. Επομένως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα ενσωματώνει όλη την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας όπου τον αποφασιστικό ρόλο έχουν οι στρεβλώσεις που συνθέτουν τα μεσοστρώματα, τα οποία κυριαρχούνται από μια εύπορη τάξη στελεχών είτε της δημόσια διοίκησης είτε του ιδιωτικού τομέα. Σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα η πολιτική – ιδεολογική του ταυτότητα πρέπει να είναι συνάρτηση της εσωτερικής πολιτικής διαμάχης και της ανάδειξης μιας πλειοψηφίας που θα προέλθει από τις όποιες τάσεις συγκροτήσουν πλειοψηφικό ρεύμα ( τάση = ιδεολογική – πολιτική οργανωμένη ομάδα με ταξική αναφορά).
Στον αστερισμό του νεωτερισμού που διαμορφώνεται η Ελληνική κοινωνία στις δύο τελευταίες δεκαετίες, στα μεσοστρώματα έχουν ενταχθεί ένα νέο τμήμα νεόπλουτων στελεχών επιχειρήσεων και συνδικαλιστικών στελεχών και γενικότερα ένα τμήμα της εργατικής και αγροτικής τάξης με υψηλά εισοδήματα και θέσεις εξουσίας στην παραγωγική διαδικασία. Αν κάνουμε τον κόπο να αναγνώσουμε ξανά τον συνδικαλιστικό νόμο 1264 θα διαπιστώσουμε ότι παρά πολλά συνδικαλιστικά στελέχη σ’ όλη την οργανωτική βαθμίδα κατέχουν διευθυντική θέση στις επιχειρήσεις που εργάζονται και επομένως δεν έχουν νόμιμη συνδικαλιστική ιδιότητα. Αυτό αποτελεί και μια από τις αιτίες παθογένειας για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που συνάδει με την παραμορφωτική εικόνα των μεσοστρωμάτων αυτών, που αναπτύσσονται στους κόλπους της εργατικής τάξης. Φανταστείτε τα μεσοστρώματα ως στρατιωτικός βαθμός. Αυτός ο στρατιωτικός που δεν ανήκει στους υπαξιωματικούς ούτε στους αξιωματικούς φέρει τον βαθμό του ανθυπασπιστή. Η συμπεριφορά του είναι ανάλογη της θέσης του στην στρατιωτική ιεραρχία. Αυθαίρετη πατερναλιστική εξουσία προς τα κάτω και οσφυοκαμπτική προς τα πάνω. Σκεφτείτε τώρα ότι τόσο τα κόμματα όσο και ολόκληρη η οικονομική πυραμίδα αλλά και η κοινωνική διάρθρωση, επικυριαρχείται από την «τάξη» των μεσοστρωμάτων. Κατ' αντιστοιχία και των συνδικαλιστών που ανήκουν στα μεσοστρώματα και διαμορφώνουν την συνδικαλιστική εύπορη νομενκλατούρα του εργατικού κινήματος.
Σε μια προγενέστερη από εμάς περίοδο, η μικροαστική τάξη είχε την καθαρότητα της. Σ’ αυτήν δεν εντάσσονταν τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, μιας και δεν υπήρχαν έξω από την ίδια τη μικροαστική τάξη. Ό,τι υπήρχε, υπήρχε αυτούσιο. Τα διευθυντικά στελέχη που δεν άνηκαν στην μικροαστική τάξη είχαν την προηγούμενη ιδιότητα και απλά η νέα πρόσδιδε την ιδιότητα του έμπιστου «παιδιού» του αφεντικού.
Η δυναμική όμως των καπιταλιστικών μοντέλων ανάπτυξης εδράζεται στην εφευρετικότητα και στην πρωτοποριακή πρόοδο του ίδιου του καπιταλισμού. Έτσι λοιπόν η εφευρετικότητα της τάξης των καπιταλιστών και η πρωτοποριακή ιδέα έφερε το αποτέλεσμα του εμπλουτισμού από την μια μεριά της μικροαστικής τάξης με ένα νέου τύπου μεσόστρωμα που την αδυνατίζει, των διευθυντικών στελεχών που προέρχονται από την εργατική τάξη και από την άλλη την θεσμοθέτηση ενός χωροφύλακα στην παραγωγική διαδικασία και πάνω στην ίδια την εργατική τάξη από τα σπλάγχνα της. Η εξέλιξη αυτού του μεσοστρώματος στην σημερινή του μορφή είναι απόρροια και της ανάγκης εμβολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και της μεγιστοποίησης της εξάρτησής του από ένα διαφορετικού τύπου μεσόστρωμα, αυτό των συνδικαλιστικών στελεχών, που θα αποτελούσαν μια νέα μικροαστική ελίτ που θα κυριαρχούσε στην δράση των συνδικάτων και θα είχε καταλυτικό ρόλο στις ενδοκομματικές συγκρούσεις. Τα ίδια τα συνδικαλιστικά στελέχη, αναγιγνώσκονταν την δυναμική της εξουσίας που κατέχουν στην διάρθρωση του οργανωμένου κινήματος των εργατών και της επιρροής τους στους κομματικούς σχηματισμού, φρόντισαν να ιδρύσουν ένα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σχολειό, καθοδηγώντας την αναπαραγωγή συγκεκριμένου τύπου συνδικαλιστικής εξουσίας και συνδικαλιστικών στελεχών. Φανταστείτε πως σήμερα, στέλεχος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ κατέχει θέση Προέδρου εταιρείας με μηνιαίο μισθό 10000 ευρώ. Υποψιαστείτε λοιπόν την εξουσία που αποπνέει σε μια κομματική οργάνωση μεταξύ των μελών και φανταστείτε πόσο γρήγορα αναβαθμίζεται σε μεσαίο και ανώτερο στέλεχος του Κόμματος. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο εύκολο είναι να αναπαραχθεί η καθεστωτική αντίληψη της ηγεσίας στο επίπεδο των μεσαίων στελεχών και πόσο εύκολο είναι τα μεσοστρώματα να αναπαράγουν την εξουσία της ηγεσίας. Εχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η κομματική ηγεσία παίρνει συνδικαλιστικά στελέχη και τους αναθέτει ρόλους και εξουσίες μάνατζερ;
Όταν λοιπόν η ηγεσία του Κόμματος διακηρύσσει μέσω της κινδυνολογίας την απαιτούμενη ενότητα της βάσης που θα αποτελέσει αντίβαρο στις διαθέσεις των ηγετικών στελεχών και θα αποτελέσει ορόσημο στην διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας,γνωρίζει τι διακυβεύεται. Γι’ αυτό και κινδυνολογώντας υπερασπίζεται την ενότητα. Οφείλει, αν θέλει να διατηρήσει την ηγετική της φυσιογνωμία και την ηγετική της υπεροχή να προστατεύσει τις κινητήριες δυνάμεις με την προστασία από την μια της εξουσίας των μεσοστρωμάτων και από την άλλη να προικοδοτήσει με «εμπιστοσύνη» και περισσότερες εξουσίες τα μεσοστρώματα. Αυτή η ενότητα που είχε σφυρηλατηθεί στην οργάνωση το ΄81 είχε προσδώσει μια δυναμική τέτοια που υποχρέωσε τον Α. Παπανδρέου να δηλώσει, υπέρ της δράσης των Βουλευτών που επιθυμούσαν τον έλεγχο των οργανώσεων, ότι άλλο η Κυβέρνηση και άλλο το κόμμα. Αν τώρα, εσύ σύντροφε, ξεχνάς την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων γίνεσαι θύμα της ενότητας και η ενότητα θύτης. Η ενότητα διέπεται από έναν θεμελιώδη κανόνα. Την προστασία από κάθε εξωθεσμικό παράγοντα που επιβουλεύεται τα συμφέροντα και την ηθική των συμφερόντων των μελών που συγκροτούν την συγκεκριμένη κοινωνική ( πολιτική και ιδεολογική) οργανωμένη ομάδα ή τάξη συμφερόντων. Σε κάθε περίπτωση που η επίκληση της ενότητας δεν αποκτά ταξικά χαρακτηριστικά ( ιδεολογικά), η ενότητα μεταβάλλεται σε σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Η αρχή της μειοψηφίας και της πλειοψηφίας πιθανά να αποτελεί ένα φερέγγυο εργαλείο για την αιτούμενη ενότητα εντός του κόμματος, όταν βέβαια δεν αίρεται ούτε ενοχοποιείται η διαφορετικότητα που προέρχεται από την ιδεολογική – πολιτική και ταξική διαστρωμάτωση που συγκροτείται το κόμμα. Και αυτή η ιδεολογική – πολιτική και ταξική διαστρωμάτωση πρέπει να έχει οργανωμένη ταυτότητα μέσα στο κόμμα. Πρέπει να συμμετέχει αναλογικά σε όλες τις αποφάσεις και σε όλα τα όργανα. Αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα ύπαρξης, σε όλες τις οργανωμένες ιδεολογικές – πολιτικές και ταξικές ταυτότητες που συγκροτούν το κόμμα, που θέλει να είναι πολυσυλλεκτικό, είναι υπαρκτό το δικαίωμα, της δια ξεχωριστών ψηφοδελτίων εκλογικής συμμετοχής στα όργανα του κόμματος. Άρα και κατ’ αναλογία της αποτυπωμένης εκλογικής δύναμης των τάσεων στον κομματικό μηχανισμό, αποτελεί και αδιαμφισβήτητη απαίτηση η αναλογική εκπροσώπηση τους στα ψηφοδέλτια των εθνικών εκλογών, ευρωεκλογών και τοπικής αυτοδιοίκησης. Έτσι λοιπόν ή μη αμφισβήτηση των τάσεων όπως τις περιέγραψα, και η μη ενοχοποίηση τους, αποτελεί την δυναμική της ενότητα η οποία «επιβάλλεται» αυτονόητα. Δηλαδή ακυρώνεται η επίκλησή της και ενοχοποιείται εκείνος που την επικαλείται, επειδή προφανώς άλλα επιδιώκει. Όμως το υπαρκτό πρόβλημα της «τάξης» των μεσοστρωμάτων δεν αντιμετωπίζεται μόνο με τις επισημάνσεις ή τις ενδοκομματικές καταγγελίες περί μηχανισμών. Οι ίδιες οι τάσεις έχουν την ευθύνη του περιορισμού των μεσοστρωμάτων στην σύνθεση των οργάνων και του εσωτερικού εκλογικού σώματος. Η ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν την ευθύνη αυτοπροστασίας τους από την συνδικαλιστική μικροαστική ελίτ. Η ενεργή συμμετοχή τους στα συνδικάτα και η άρνηση τους να «συμμορφώνονται» προς την θέληση των κομματικών μηχανισμών θα περιορίσουν το φαινόμενο της συνδικαλιστικής μικροαστικής ελίτ.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουμε μεγάλη εμπειρία του τι είναι , δηλαδή τι περιλαμβάνει το "Πολυσυλλεκτικό", καθώς γνωρίζουμε ότι μέχρι σήμερα η όποια αναφορά στον Σοσιαλισμό πάντα εννοούμε κάτι άλλο , που βρίσκεται στον συσχετισμό της δύναμης που συγκροτείται ανάμεσα από αντιμαχόμενες οικονομικές παρατάξεις συγκυριακά Μέχρι σήμερα όμως εκείνο που καταγράφεται σε επίπεδο κοινωνιών είναι το Φιλεργατικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ. Όχι η Σοσιαλιστική αντίληψη του ΠΑΣΟΚ για τις κοινωνίες, το Κράτος και την οικονομία, αλλά μια κορπορατίστικη μακιγιαρισμένη πολιτική επικυριαρχίας στις λαϊκές δυνάμεις που υποτίθεται πως εκπροσωπεί. Έτσι ή αλλιώς ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός προπαγανδίζει τις αλλαγές των πολιτιστικών στοιχείων συγκρότησης των κοινωνιών, την κοινωνικοποίηση των σχέσεων αφήνοντας έξω τις παραγωγικές σχέσεις, μιας και οι όποιες αλλαγές δύναται να συμβαίνουν χωρίς την ανατροπή των κεφαλαιοκρατικών δομών ανάπτυξης.
Επομένως δεν τίθεται ζήτημα έκφρασης των κοινωνιών που συνωστίζονται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αφού στα πλαίσια του συστήματος και της κορπορατίστικης συγκρότησης όλοι και όλες οι κοινωνικές ομάδες ή τάξεις μπορούν στην βάση της διαβούλευσης να εκπροσωπούνται και να εκφράζονται μέσα από κοινούς και παραδεκτούς στόχους αλλά και μέσα από μια συν-αντίληψη που αποτελεί προϋπόθεση για την ενότητα.
Εκείνο όμως που πραγματοποιείται επί της ουσίας είναι η αναπαραγωγή της κρατικής εξουσίας και η δυναμική των ποιο ισχυρότερων ομάδων συμφερόντων ώστε μεταξύ των Αστικών κομμάτων εξουσίας και του Κράτους να μην δημιουργείται τοίχος ή σχίσμα Ακόμη δε περισσότερο να μην δημιουργούνται συνθήκες ωρίμανσης της σκέψης και της δράσης των Λαϊκών δυνάμεων που θα επιθυμούσαν την ανατροπή της καθεστωτικής αντίληψης για το Κράτος, το Κεφάλαιο, τις παραγωγικές σχέσεις, τα δικαιώματα, την αυτοδιάθεση και την αυτοδιαχείριση του παραγόμενου πλούτου.
Δηλαδή να μην δημιουργούνται συνθήκες αριστερής συνείδησης - και άρα επαναστατικής- στα μέλη ή τους φίλους ενός Σοσιαλιστικού ή Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που αλλού αλληθωρίζει και άλλους στόχους υπηρετεί.
Η πολυσυλλεκτικότητα από μόνη της άλλωστε έρχεται να καταργήσει την πάλη των τάξεων, βρίσκεται έξω και απέναντι από κάθε Μαρξιστική ή νέο-μαρξιστική θέση, ομογενοποιεί παρα-φύσει αντιμαχόμενες κοινωνίες ( εργοδότες - εργαζόμενους) και προπαγανδίζει αταξικούς και απολιτικούς όρους, όπως " μη προνομιούχοι". Ένα κόμμα που δεν πατάει πάνω στην Μαρξιστική Θεωρία δεν του αρμόζει να αυτοπροσδιορίζεται ως Σοσιαλιστικό. Αλλά και Σοσιαλδημοκρατικό δεν μπορεί η βάση της συλλογιστικής του και η δράση του να παίρνει νόημα μέσα από το αντι της Συλλογιστικής κι των αναλύσεων της Ρ. Λούξεμπουργκ Γιατί η βάση της συλλογιστικής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν εδράζεται ούτε στην Μαρξιστικής , ούτε στην Νέο -Μαρξιστική φιλοσοφία αλλά ούτε καν ακουμπάει τις Θεωρίες της Λούξεμπουργκ.
Προφανώς ένας μικρός Βιοτέχνης που εργάζεται στην οικογενειακή του επιχείρηση δεν είναι προνομιούχος με το μεγάλο - βιοτέχνη που απασχολεί πέντε αλλοδαπούς τρεις - τέσσερις Έλληνες και παράγει τα ίδια προϊόντα.
Αντίστοιχα δεν είναι προνομιούχος ο μεγάλο - βιοτέχνης με έναν εργοστασιάρχη.
Ούτε και ο εργοστασιάρχης είναι προνομιούχος αντίστοιχα συγκρινόμενος με μια πολυεθνική.
Δεν είναι προνομιούχος ένας αγρότης με μέσο κλήρο δέκα στρεμμάτων με έναν πεντακοσίων ή χιλίων στρεμμάτων;
Πως είναι δυνατόν ο εργάτης να είναι το ίδιο προνομιούχος όπως ό μεγάλο - βιοτέχνης, ο επιχειρηματίας , ο τσιφλικάς και να συνυπάρχει σε ένα κόμμα που έχει πολιτική, την πολιτική του μέσου όρου και η οποία επηρεάζεται σαφέστατα από την υπεροχή των συμφερόντων που εκφράζουν είτε ο μεσαίος χώρος, είτε οι επιχειρηματίες είτε οι μεγάλο - βιοτέχνες είτε οι μεγάλο - γαιοκτήμονες;
Για να δούμε λοιπόν ποια είναι η οικονομική επιφάνεια των στελεχών μας, πρώτης γραμμής; Ποια είναι η αναγνωρισιμότητα τους και ποια κέντρα πιστοποιούν αυτήν την αναγνωρισιμότητα; Ποια είναι η βάση της προβληματικής που κατέθεσε ο Παπανδρέου στο Εθνικό Συμβούλιο για την συμμετοχή "προβεβλημένων" στελεχών του κοινωνικού γίγνεσθαι που θα έχουν την ευθύνη διεξαγωγής του συνεδρίου; Ποια είναι η οργανωτική λειτουργία του Κόμματος και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί;
Οι ομάδες συμφερόντων, εφόσον υπάρχουν και αποδεχόμαστε να υπάρχουν τότε το αποτέλεσμα είναι αναγκαστικά η ρήξη. Η σύνθεση προϋποθέτει διχασμό συμφερόντων και αποποίησης ιδιότητας. Πράγμα οξύμωρο Οξύμωρο όμως είναι και η επίκληση του Σοσιαλιστικού χαραχτήρα του Κόμματος καθώς και η ερμηνεία της αριστεράς κατά τρόπο που να χωράει πολιτικές και όχι κατ' ανάγκη ιδεολογίες. Η Αριστερά δεν είναι λάστιχο που εκτείνεται όσο το τραβάει κάποιος ούτε κάδος απορριμάτων για να δέχεται μέσα του οτιδήποτε απόβλητο που εκτοπίστηκε ως τενεκές από τις τάξεις της! Αλλά άλλο πράγμα είναι η Αριστερά και άλλο η Αριστεροσύνη. Άλλο πράγμα ένα συλλογικό ΠΑΣΟΚ και άλλο η ενός Αρχηγού συλλογικότητα. Τι σημαίνει " ενός Αρχηγού συλλογικότητα"; Ακούγεται κάπως περίεργο. Αλλά ιστορικά η Σύγκλητος στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε χαραχτήρα συλλογικής ηγεσίας προεξέχοντος την απολυταρχικότητας του Καίσαρα. Αυτή η απολυταρχικότητα λειτουργούσε ως μέρος της Συγκλητικής πολυφωνίας και λήψης αποφάσεων υπό τις ευλογίες ή την άρνηση του εξέχοντος υιού του Ήλιου, που ήταν ο Καίσαρας. Άλλοι εξ' αυτών έμειναν στην ιστορία ως υποχείρια της συλλογικότητας και άλλοι ως δυνάστες της.
Σε ότι αφορά το σήμερα, φαίνεται πως ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει αντιληφθεί καν τις σημαίνει συλλογικότητα, τι σημαίνει Συμμετοχική Δημοκρατία. Πρώτα να δούμε τι είναι, ποιο είναι τι, πως λειτουργεί, πως εκφράζεται, πως συγκροτείται , τι οργανωτικά χαρακτηριστικά έχει, να το δοκιμάσουμε εντός του κόμματος , να δημιουργήσουμε συνθήκες και όρους επανεκπαίδευσης της κοινωνίας στις νέες μορφές συμμετοχής και συν-εξουσίας και μετά να προσφύγουμε σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης των εσωτερικών διεργασιών του κόμματος που θα αφορά είτε την εκπόνηση θέσεων πολιτικής είτε ιδεολογικών αποσαφηνίσεων, είτε στρατηγικών είτε εκλογής Προέδρου, με ενεργή συμμετοχή των κοινωνιών που επιθυμούμε να εκφράσουμε. Διαφορετικά υπονομεύουμε τόσο την συλλογικότητα όσο και την Συμμετοχική Δημοκρατία. Η ίδια η διαδικασία εκλογής Προέδρου που ζήσαμε πρόσφατα μαρτυρά από την μια τον αμερικανοτραφής χαραχτήρα της και από την άλλη την παρωδία Συμμετοχικής Δημοκρατίας όπου με αντιφατικά επιχειρήματα και επιδιώξεις υπήρξε μια πραγματική συμμετοχή του στιλ " είδα φως και μπήκα". Η πολυσυλλεκτικότητα λειτούργησε πλήρως Εργαζόμενοι σε διάφορους χώρους και κυρίως σε μικρές επιχειρηματικές μονάδες (Βιοτεχνίες ή καταστήματα του εμπορίου) συνταυτίστηκαν με τα αφεντικά τους στην προτίμηση υπέρ Παπανδρέου ή υπέρ Βενιζέλου. Η ιδεολογική αφετηρία των "ηγετών" της εκλογικής διαδικασίας χώρισε το ΠΑΣΟΚ σε τρις φατρίες που έπαψαν να υφίστανται μετά το αποτέλεσμα αφού ο νικητής απείλησε την εφαρμογή της "καθαρής εντολής" προς τους αντιπάλους του. Οι ψευδεπίγραφες τάσεις που διαμορφώθηκαν οφείλουν να υποταχθούν στην ισχύ και την συλλογικότητα του Ενός Αρχηγού. Το τι είναι συλλογικότητα, το τι είναι Συμμετοχική Δημοκρατία, το ποια ιδεολογία θα έχει το κόμμα, με ποιες διαδικασίες και ποια τεχνοτροπία θα οδηγηθούμε σε Συνέδριο , είναι θέμα του νικητή αφού η "καθαρή εντολή"του παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ ως λάφυρο. Επομένως η πολυσυλλεκτικότητα και ο ηγέτης της, που είναι ηγέτης ομάδων συμφερόντων που περιστασιακά συμμάχησαν ή ετερόκλητων πολιτικο-ιδεολογικών δυνάμεων ( Εκσυγχρονιστές με αντί-Εκσυγχρονιστές) αποτελούν το νέο τοπίο που διαμορφώνουν το νέο ΠΑΣΟΚ που οδηγείται στην επανίδρυσή του.
Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σεχταρισμός στην εποχή μας βλάπτει. Ο κόσμος ανακατώνεται και θα πρέπει να είμαστε με τα μάτια ανοιχτά για να βλέπουμε τι διακυβεύεται. Εγώ δεν θεωρώ πανάκεια την "ενότητα". Εκείνο που με απασχολεί είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε τις συγκαλυμμένες επιθέσεις του κατεστημένου που δεν λέει να το βάλει κάτω... Θα τα ξαναπούμε.
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ Η, με αστικούς όρους, σοσιαλιστική αντίληψη των πραγμάτων.
Να μια βάση συζήτησης. Είναι ένας δογματικός τρόπος να προσεγγίσεις τα προβλήματα και να επεξεργαστείς λύσεις που να εντάσσονται σε μια σοσιαλιστικής εκδοχή ή να διατυπώνει μια σοσιαλιστική εκδοχή για τον εξανθρωπισμό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Επιθυμείς τότε να κρύψεις τις αντιθέσεις ανάμεσα στον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής και στον παραγωγό των μέσων παραγωγής. Ο Σοσιαλισμός εμφανίζεται τότε ως «δημοκρατική» συνέπεια στην επίλυση των αντιθέσεων, και γιατί υφίσταται μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον ιδιοκτήτη (κάτοχο) των μέσων παραγωγής και τον παραγωγό (εργάτη) των μέσων παραγωγής. Οι αντιθέσεις δεν αποτελούν φυσικοϊστορική εξέλιξη αλλά ηθικές συναρτήσεις που διαφοροποιούνται μόνο ως προς την ηθικότητα ή την ανηθικότητα στο ποιος κατέχει το κεφάλαιο και ποιος εργάζεται για την διατήρηση του, την αύξηση του και την ηγεμονία του. Ο Σοσιαλισμός αποκτά κυρίως μια ηθική διάσταση που μετατρέπεται σε ένα ιδανικό προσιτό σε όλα τα στρώματα της εθνικής κοινωνίας και παρεμβάλλεται στην επίλυση των αντιθέσεων προβάλλοντας την ανάγκη αναδιαπαιδαγώγησης και διαπαιδαγώγησης των συντελεστών των αντιθέσεων σε μια προοπτική εναλλακτικής ανάπτυξης χωρίς την άρνηση των καπιταλιστικών δομών κυριαρχίας του κεφαλαίου. Πιστεύουν πως ο σοσιαλισμός μπορεί να επηρεάσει θετικά τους κεφαλαιοκράτες και να δημιουργήσει μια διαφορετική ηθική στην ανάπτυξη του κεφαλαίου. Μια εξανθρωπισμένη καπιταλιστική ανάπτυξη. Προπαγανδίζετε ότι η ταξική πάλη δεν οικοδομεί μια συνεκτική κοινωνία και δεν δημιουργεί την ηθική αμοιβαιότητα στην ανάπτυξη του κεφαλαίου και της διασφάλιση της προόδου. Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός δεν αρνείται την ύπαρξη ταυτόχρονα όλων των μορφών οργάνωσης της παραγωγής , ακόμα και των καπιταλιστικών αφού βλέπει την παρουσία του ως μέσο ιδανικής ηθικής εξέλιξης της δημοκρατίας. Δηλαδή ως παρεμβατικός ενδιάμεσος στην διατήρηση της αστικής βάσης συνύπαρξης των κοινωνιών προβάλλοντας μια ηθική «δικαίου» στην συνεννόηση την διαβούλευση και την αρμονική ενότητα των κοινωνιών. Αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα, διατυπώθηκαν το 1951 στο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Φρανκφούρτη, προσπαθώντας να διατυπώσουν την εξέλιξη της δημοκρατίας ως μέσον αρμονικής ενότητας των κοινωνιών στην διαδικασία της ανάπτυξης.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ( ΤΟ ΑΙΤΙΟ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΟ 2004)
Ενώ η ανικανότητα της Σοσιαλδημοκρατίας να υπερασπιστεί τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατηρήσει την πλήρη απασχόληση στους εργάτες κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης το 1930, αποτέλεσε εφαλτήριο ανόδου του Εθνικοσοσιαλισμού, στην πρόσφατη περίοδο της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη, καθοδήγησε στο όνομα του Σοσιαλισμού την ενοχοποίηση της πλήρους απασχόλησης, εφεύρε την έννοια του απασχολήσιμου και στην θέση της έβαλε την δημιουργία ευκαιριών απασχόλησης και τις δεξιότητες και δημιούργησε τις προϋποθέσεις να συγκροτηθεί σε πολιτικό υποκείμενο ο Ελληνικός Φασισμός με το ΛΑΟΣ υπο την ηγεσία του κ. Καρατζαφέρη. Με τον τρόπο αυτό δυσφήμισε την σοσιαλιστική προοπτική και το όραμα του Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού ταυτίζοντας τον με τον εκσυγχρονισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Έτσι στο μυαλό των εργατών και των αγροτών αλλά και της φτωχότερης μεσαίας τάξης, ο σοσιαλισμός ήταν μια παραλλαγή της Δεξιάς που δημιούργησε τις αναγκαίες σταθερές για την παλινόρθωση της Κυβερνητικής Δεξιάς. Το 2004 όταν το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε στις βουλευτικές εκλογές, ηττήθηκε μόνο για αυτό τον λόγο, που όμως κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί, αφού οι θιασώτες του πολιτικού και ιδεολογικού εκτροχιασμού πρόσφατα διεκδίκησαν την θέση του Κυρίαρχου, δηλαδή του Προέδρου του κόμματος. Ο εκτροχιασμός αυτός έδωσε την δυνατότητα από την μια να ηττηθεί η Σοσιαλιστική προοπτική και από την άλλη να εδραιωθεί με χωριστά οργανωτικά χαρακτηριστικά ο φασισμός που σαν ιδέα υπηρετεί το κοινοβουλευτικό κόμμα του Καρατζαφέρη, το ΛΑΟΣ. Μέχρις την περίοδο αυτή η ιδέα του φασισμού είχε βρει ασφαλές καταφύγιο μέσα στο κόμμα της Δεξιάς και αποτελούσε σύμφυτο περιεχόμενο και πολιτικό υποκείμενο της συνολικής δράσης της Ν.Δ. , όπως αυτή δημιουργήθηκε από τον Κ. Καραμανλή αμέσως μετά την πτώση της Χούντας και αποτέλεσε φυσική εξέλιξη της ΕΡΕ. Η δημιουργία του νεοφασιστικού ( ελεγχόμενα εθνικοσοσιαλιστικού) κόμματος του Καρατζαφέρη αποδέσμευσε ορισμένες ενοχοποιητικές δυνάμεις από το κόμμα της Ν.Δ. που εκμεταλλεύτηκε με αρκετή μαεστρία ο Κ. Καραμανλής, ο νεώτερος. Παρ’ όλο που εξακολουθεί η Ν.Δ. να παράγει φασισμό και η πολιτικής της να εδράζεται πάνω σ’ αυτόν, η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του οργανωμένου φασισμού, την απαλλάσσει προσωρινά από την κατηγορία της «επάρατης Δεξιάς». Παρ’ ότι πολλοί πιστεύουν ότι ο Καραμανλής έκανε σημαντικές προσπάθειες να αποτύχει η εκλογική εκστρατεία του φασιστικού κόμματος του Καρατζαφέρη στις εκλογές του 2007, εντούτοις με εξίσου αξιοζήλευτη μαεστρία έβαλε πλάτες να έχει μια δυναμική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Θα πρέπει λοιπόν να παίρνουμε υπόψη μας και ιστορικά γεγονότα και αντίστοιχες εποχές που η κρίση έδρασε ασφυκτικά σε βάρος των εργατικών κινημάτων, εμπόδισε την εγκαθίδρυση της Σοσιαλδημοκρατίας ως πολίτευμα , ενσωμάτωσε σε καθεστωτικές αξίες τα μεσαία στρώματα, έδωσε ευκαιρίες στα φασιστικά κινήματα να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία και να οδηγήσουν την Ευρώπη σε δύο παγκόσμιους πολέμους.
Στις μέρες μας και πάλι η Σοσιαλδημοκρατία μαζί με τα κομμουνιστικά κόμματα και την ανεμπόδιστη διαμάχη μεταξύ τους, έχουν οδηγήσει είτε ο φασισμός να αποκτά μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στις μάζες μέσα από οργανωμένα πολιτικά υποκείμενα είτε να χειραγωγείται και να χρησιμοποιείται από τα Δημοκρατικά Δεξιά κόμματα , στην μεγιστοποίηση της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης.
Την χρυσή περίοδο του ΠΑΣΟΚ ( την Πρώτη τετραετία του Α. Παπανδρέου) η παλινδρόμηση και η ασάφεια του τι επεδίωκε ή τι επιθυμούσε η Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία , καθώς και η ατολμία της Κυβέρνησης τότε, δεν μπόρεσε να ανατρέψει καθεστωτικές αντιλήψεις ούτε να εγγυηθεί την κοινωνικοποίηση της ανάπτυξης του κεφαλαίου ώστε να μεταβολιστεί η συνειδησιακή νοοτροπία της Ελληνικής κοινωνίας και του Κράτους. Το εργατικό κίνημα μπορεί να ήταν ρεφορμιστικό όμως παρ’ όλα αυτά δεν ήταν καθόλου επαναστατικό. Γιατί δεν αποτελεί εμπόδιο ο ρεφορμισμός στις επαναστάσεις του εργατικού κινήματος σε μια πορεία κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας. Το εργατικό κίνημα δεν είχε ποτέ διατυπώσει την διεκδίκηση της Κυβερνητικής εξουσίας αλλά πρόσμενε την συμμετοχή του σ’ αυτήν ως ανταμοιβή της ενεργής του συμμετοχής στην εκθρόνιση της Δεξιάς από την Κυβερνητική εξουσία. Το δυστύχημα για το εργατικό κίνημα ήταν η προσχώρηση της ηγεσίας του, σε ότι αφορά την ΠΑΣΚΕ , στο συντηρητισμό και την προσκόλληση με συνέπεια στο άρμα του εκσυγχρονισμού. Η ηγεσία των ρεφορμιστών της Σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας στην ΓΣΕΕ, άνηκαν και ανήκουν στην μεσαία μικροαστική τάξη των μισθωτών και επομένως είναι επιδιωκόμενα επιρρεπείς στην αφομοίωση τους από τον κυβερνητισμό και τον νέο-πλουτισμό. Γι’ αυτό και δεν εμποδίστηκε ο εκτροχιασμός του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά, και εξαργύρωσαν την υποστήριξη τους αυτή με την εκλογή τους στο κοινοβούλιο και με σαφή ροπή στον πλουτισμό. Έδωσαν όμως την δυνατότητα της συγκατοίκησης στο άλλοθι και της μεσαίας μικροαστικής τάξη των Δεξιών μισθωτών, που στο πρόσωπό του βρήκαν τους όμοιους τους. Η συνολική εικόνα της Σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του εργατικού κινήματος συντέλεσε αποφασιστικά στην απομάκρυνση των εργαζομένων στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες από τα συνδικάτα δημιουργώντας ένα σημαντικό κενό στην συνολική εικόνα του οργανωμένου εργατικού κινήματος που έμελλε να καλυφθεί από μια διάσπαση του μεσαίου μικροαστικού χώρου των εργαζομένων στο Δημόσιο ( επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας), έτσι που σε ονομαστικούς αριθμούς να φαίνεται μια ανάπτυξη των οργανωμένων δυνάμεων της εργασίας. Το αν απέτυχαν συνολικά οι σοσιαλδημοκράτες του εργατικού κινήματος και αφυδάτωσαν τον στόχο του Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού πρέπει να το εξετάσουμε βαθύτερα ώστε να διαπιστώσουμε τα ποιο δυναμικά αίτια της αφομοίωσης τους , όπως να εξετάσουμε το γιατί στις περιόδους οικονομικής άνθησης το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας, βιώνοντας τον ρεφορμισμό του επιβίωσε ως Κυβέρνηση μέχρι το 1931 αλλά χρειάστηκε το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο για να ξαναβρεί την επαφή του με το εργατικό κίνημα και τις λαϊκές δυνάμεις ή το αντίστοιχο του στην Σουηδία. Ο ρεφορμισμός δεν αποτέλεσε εμπόδιο σε μια ειρηνική «επανάσταση», επιβολής της Σοσιαλδημοκρατίας, στην κοινωνία και το Κράτος. Εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το Σουηδικό μοντέλο σοσιαλδημοκρατίας το οποίο επιβίωσε πολύ περισσότερο από ότι ο Μπολσεβικισμός με την Ρωσική Επανάσταση του Λένιν, αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να μελετήσει σε βάθος τα αίτια παρά μόνο επιφανειακά προσπαθεί να μιμηθεί ως κακόγουστη φάρσα, πτυχές της δράσης του και να προσπαθεί αυτούσια να τις μεταφέρει χωρίς καν να μπει στον κόπο να αναλύσει την Ελληνική πραγματικότητα και τι την δημιούργησε. Η σημερινή, περισσότερο Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία, που έχει απορρίψει τον ριζοσπαστισμό και προσπαθεί να διαχειριστεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και να αντιπαραθέσει το πράσινο μοντέλο ανάπτυξης κινείται στα ίδια πλαίσια διατήρησης των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων , αρνούμενη να παραδεχτεί ότι η ανατροπή τους αποτελούν πρόοδο των κοινωνιών. Τα εργατικά κινήματα που επισκιάζονται από την ηγεμονία των συντηρητικών ρεφορμιστών της μεσαίας μικροαστικής τάξης, ακολουθούν μια πορεία αποσπασματικών εντάσεων και διεκδικήσεων που δεν εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχεδιασμό άσκησης κυβερνητικής εξουσίας. Με χαμένη την αξιοπιστία τους προσπαθούν να αγκιστρωθούν από προβλήματα που δημιουργούνται με την γενικευμένη ανατροπή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Διεκδικούν την χαμένη αξιοπιστία τους και την χαμένη τιμή τους μέσα από αποσπασματικούς αγώνες όταν έχουν ταυτόχρονα προσχωρήσει στον νέο-συντηρητισμό και στην προσπάθεια υπεράσπισης των «εξουσιών» τους ως μεσαία μικροαστική τάξη.
5 comments:
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Αν τα κομματικά μέλη δεν καταλαμβάνουν τις εξουσιαστικές θέσεις που τους ανήκουν, εξαιτίας της ιδιότητας τους, τότε τις θέσεις αυτές θα τις καταλάβουν άλλοι έξω - θεσμικοί ή με όποια διαφορετική ιδιότητα και νομιμοποίηση κατέχουν ή έχουν υφαρπάξει Τα κομματικά μέλη αν δεν ασκήσουν την εξουσία που έχουν τότε θα την ασκήσουν κάποιοι άλλοι.
Αυτό είναι το πρωτογενές υπόβαθρο δράσης τους και ταυτόχρονα η βάση του εποικοδομήματος των κομματικών οργανώσεων.
Για τον μοναδικό αυτόν λόγο δεν πρέπει τα μέλη να παραιτούνται της ιδιότητας τους αυτής αλλά να διεκδικούν πάντα την εξουσία που τους ανήκει.
Οι ποιο δυναμικές ομάδες συμφερόντων που κατακλύζουν και το κοινοβούλιο είναι ατύπως οι ποιο οργανωμένες, κατέχουν οι εκπρόσωποί τους τις περισσότερες κομματικές θέσεις στην ιεραρχία και τα απλά μέλη, δηλαδή το κομματικό προλεταριάτο είναι οι εργαζόμενοι.
Οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται από μια συνδικαλιστική ελίτ, που αποτελεί ένα ιδιότυπο μεσόστρωμα μέσα στην εργατική ή αγροτική τάξη.
Τα μέλη θα πρέπει να απαντήσουν αρνητικά στις όποιες θεωρίες διατυπώνονται πάνω στην βάση της στοίχισις πίσω από πρόσωπα ή πολιτικές, διότι η κορπορατίστικη σύνθεση της κοινωνίας λειτουργεί απαγορευτικά.
Μια ιδανική κοινωνία χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά είναι κοινωνία εργαστηρίου και η ουτοπία όσο και αν είναι πολλές φορές κινητήρια δύναμη για στρατηγικούς στόχους δεν πρέπει να υιοθετείτε ούτε ως κριτήριο ερμηνείας της πραγματικότητας ούτε ως πραγματικότητα που δεν την αφήνουν να ανθίσει.
Κατ’ αναλογία ένα κόμμα εξουσίας – το αν πρέπει να είναι κόμμα εξουσία είναι άλλο ζήτημα – δεν είναι κόμμα εργαστηρίου και επομένως τα μέλη εκφράζονται αναλογικά της ταξικής σύνθεσης του κόμματος και της ταξικής τους προέλευσης.
Η ταξική σύνθεση ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος έχει σαφή ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές και πρέπει να έχει σαφή ιδεολογική και πολιτική, εσωτερικά, οργάνωση.
Είναι παραδεκτό επίσης και άκρως πραγματικό ότι με την εξέλιξη των κοινωνιών εξελίχθησαν οι ταξικές διαστρωματώσεις και ενισχύθηκαν τα μεσοστρώματα .
Τα οικονομικά μοντέλα που χρησιμοποιήθηκαν ευθύνονται και για την κοινωνική διάρθρωση που επιτεύχθηκε ώστε να σταθεροποιηθούν και να ανθίσουν και για τις στρεβλώσεις στην κοινωνική συγκρότηση.
Στα ίδια τα αναπτυξιακά μοντέλα πρέπει να αναζητήσουμε και την ταξική διάρθρωση των κοινωνιών, τις αναδιαρθρώσεις και τις στρεβλώσεις των μεσοστρωμάτων.
Επομένως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα ενσωματώνει όλη την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας όπου τον αποφασιστικό ρόλο έχουν οι στρεβλώσεις που συνθέτουν τα μεσοστρώματα, τα οποία κυριαρχούνται από μια εύπορη τάξη στελεχών είτε της δημόσια διοίκησης είτε του ιδιωτικού τομέα.
Σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα η πολιτική – ιδεολογική του ταυτότητα πρέπει να είναι συνάρτηση της εσωτερικής πολιτικής διαμάχης και της ανάδειξης μιας πλειοψηφίας που θα προέλθει από τις όποιες τάσεις συγκροτήσουν πλειοψηφικό ρεύμα ( τάση = ιδεολογική – πολιτική οργανωμένη ομάδα με ταξική αναφορά).
Στον αστερισμό του νεωτερισμού που διαμορφώνεται η Ελληνική κοινωνία στις δύο τελευταίες δεκαετίες, στα μεσοστρώματα έχουν ενταχθεί ένα νέο τμήμα νεόπλουτων στελεχών επιχειρήσεων και συνδικαλιστικών στελεχών και γενικότερα ένα τμήμα της εργατικής και αγροτικής τάξης με υψηλά εισοδήματα και θέσεις εξουσίας στην παραγωγική διαδικασία.
Αν κάνουμε τον κόπο να αναγνώσουμε ξανά τον συνδικαλιστικό νόμο 1264 θα διαπιστώσουμε ότι παρά πολλά συνδικαλιστικά στελέχη σ’ όλη την οργανωτική βαθμίδα κατέχουν διευθυντική θέση στις επιχειρήσεις που εργάζονται και επομένως δεν έχουν νόμιμη συνδικαλιστική ιδιότητα.
Αυτό αποτελεί και μια από τις αιτίες παθογένειας για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που συνάδει με την παραμορφωτική εικόνα των μεσοστρωμάτων αυτών, που αναπτύσσονται στους κόλπους της εργατικής τάξης.
Φανταστείτε τα μεσοστρώματα ως στρατιωτικός βαθμός. Αυτός ο στρατιωτικός που δεν ανήκει στους υπαξιωματικούς ούτε στους αξιωματικούς φέρει τον βαθμό του ανθυπασπιστή. Η συμπεριφορά του είναι ανάλογη της θέσης του στην στρατιωτική ιεραρχία. Αυθαίρετη πατερναλιστική εξουσία προς τα κάτω και οσφυοκαμπτική προς τα πάνω.
Σκεφτείτε τώρα ότι τόσο τα κόμματα όσο και ολόκληρη η οικονομική πυραμίδα αλλά και η κοινωνική διάρθρωση, επικυριαρχείται από την «τάξη» των μεσοστρωμάτων. Κατ' αντιστοιχία και των συνδικαλιστών που ανήκουν στα μεσοστρώματα και διαμορφώνουν την συνδικαλιστική εύπορη νομενκλατούρα του εργατικού κινήματος.
Σε μια προγενέστερη από εμάς περίοδο, η μικροαστική τάξη είχε την καθαρότητα της. Σ’ αυτήν δεν εντάσσονταν τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, μιας και δεν υπήρχαν έξω από την ίδια τη μικροαστική τάξη. Ό,τι υπήρχε, υπήρχε αυτούσιο. Τα διευθυντικά στελέχη που δεν άνηκαν στην μικροαστική τάξη είχαν την προηγούμενη ιδιότητα και απλά η νέα πρόσδιδε την ιδιότητα του έμπιστου «παιδιού» του αφεντικού.
Η δυναμική όμως των καπιταλιστικών μοντέλων ανάπτυξης εδράζεται στην εφευρετικότητα και στην πρωτοποριακή πρόοδο του ίδιου του καπιταλισμού. Έτσι λοιπόν η εφευρετικότητα της τάξης των καπιταλιστών και η πρωτοποριακή ιδέα έφερε το αποτέλεσμα του εμπλουτισμού από την μια μεριά της μικροαστικής τάξης με ένα νέου τύπου μεσόστρωμα που την αδυνατίζει, των διευθυντικών στελεχών που προέρχονται από την εργατική τάξη και από την άλλη την θεσμοθέτηση ενός χωροφύλακα στην παραγωγική διαδικασία και πάνω στην ίδια την εργατική τάξη από τα σπλάγχνα της.
Η εξέλιξη αυτού του μεσοστρώματος στην σημερινή του μορφή είναι απόρροια και της ανάγκης εμβολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και της μεγιστοποίησης της εξάρτησής του από ένα διαφορετικού τύπου μεσόστρωμα, αυτό των συνδικαλιστικών στελεχών, που θα αποτελούσαν μια νέα μικροαστική ελίτ που θα κυριαρχούσε στην δράση των συνδικάτων και θα είχε καταλυτικό ρόλο στις ενδοκομματικές συγκρούσεις.
Τα ίδια τα συνδικαλιστικά στελέχη, αναγιγνώσκονταν την δυναμική της εξουσίας που κατέχουν στην διάρθρωση του οργανωμένου κινήματος των εργατών και της επιρροής τους στους κομματικούς σχηματισμού, φρόντισαν να ιδρύσουν ένα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σχολειό, καθοδηγώντας την αναπαραγωγή συγκεκριμένου τύπου συνδικαλιστικής εξουσίας και συνδικαλιστικών στελεχών.
Φανταστείτε πως σήμερα, στέλεχος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ κατέχει θέση Προέδρου εταιρείας με μηνιαίο μισθό 10000 ευρώ. Υποψιαστείτε λοιπόν την εξουσία που αποπνέει σε μια κομματική οργάνωση μεταξύ των μελών και φανταστείτε πόσο γρήγορα αναβαθμίζεται σε μεσαίο και ανώτερο στέλεχος του Κόμματος.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο εύκολο είναι να αναπαραχθεί η καθεστωτική αντίληψη της ηγεσίας στο επίπεδο των μεσαίων στελεχών και πόσο εύκολο είναι τα μεσοστρώματα να αναπαράγουν την εξουσία της ηγεσίας.
Εχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η κομματική ηγεσία παίρνει συνδικαλιστικά στελέχη και τους αναθέτει ρόλους και εξουσίες μάνατζερ;
Όταν λοιπόν η ηγεσία του Κόμματος διακηρύσσει μέσω της κινδυνολογίας την απαιτούμενη ενότητα της βάσης που θα αποτελέσει αντίβαρο στις διαθέσεις των ηγετικών στελεχών και θα αποτελέσει ορόσημο στην διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας,γνωρίζει τι διακυβεύεται. Γι’ αυτό και κινδυνολογώντας υπερασπίζεται την ενότητα. Οφείλει, αν θέλει να διατηρήσει την ηγετική της φυσιογνωμία και την ηγετική της υπεροχή να προστατεύσει τις κινητήριες δυνάμεις με την προστασία από την μια της εξουσίας των μεσοστρωμάτων και από την άλλη να προικοδοτήσει με «εμπιστοσύνη» και περισσότερες εξουσίες τα μεσοστρώματα.
Αυτή η ενότητα που είχε σφυρηλατηθεί στην οργάνωση το ΄81 είχε προσδώσει μια δυναμική τέτοια που υποχρέωσε τον Α. Παπανδρέου να δηλώσει, υπέρ της δράσης των Βουλευτών που επιθυμούσαν τον έλεγχο των οργανώσεων, ότι άλλο η Κυβέρνηση και άλλο το κόμμα.
Αν τώρα, εσύ σύντροφε, ξεχνάς την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων γίνεσαι θύμα της ενότητας και η ενότητα θύτης.
Η ενότητα διέπεται από έναν θεμελιώδη κανόνα. Την προστασία από κάθε εξωθεσμικό παράγοντα που επιβουλεύεται τα συμφέροντα και την ηθική των συμφερόντων των μελών που συγκροτούν την συγκεκριμένη κοινωνική ( πολιτική και ιδεολογική) οργανωμένη ομάδα ή τάξη συμφερόντων.
Σε κάθε περίπτωση που η επίκληση της ενότητας δεν αποκτά ταξικά χαρακτηριστικά ( ιδεολογικά), η ενότητα μεταβάλλεται σε σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.
Η αρχή της μειοψηφίας και της πλειοψηφίας πιθανά να αποτελεί ένα φερέγγυο εργαλείο για την αιτούμενη ενότητα εντός του κόμματος, όταν βέβαια δεν αίρεται ούτε ενοχοποιείται η διαφορετικότητα που προέρχεται από την ιδεολογική – πολιτική και ταξική διαστρωμάτωση που συγκροτείται το κόμμα.
Και αυτή η ιδεολογική – πολιτική και ταξική διαστρωμάτωση πρέπει να έχει οργανωμένη ταυτότητα μέσα στο κόμμα. Πρέπει να συμμετέχει αναλογικά σε όλες τις αποφάσεις και σε όλα τα όργανα. Αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα ύπαρξης, σε όλες τις οργανωμένες ιδεολογικές – πολιτικές και ταξικές ταυτότητες που συγκροτούν το κόμμα, που θέλει να είναι πολυσυλλεκτικό, είναι υπαρκτό το δικαίωμα, της δια ξεχωριστών ψηφοδελτίων εκλογικής συμμετοχής στα όργανα του κόμματος. Άρα και κατ’ αναλογία της αποτυπωμένης εκλογικής δύναμης των τάσεων στον κομματικό μηχανισμό, αποτελεί και αδιαμφισβήτητη απαίτηση η αναλογική εκπροσώπηση τους στα ψηφοδέλτια των εθνικών εκλογών, ευρωεκλογών και τοπικής αυτοδιοίκησης.
Έτσι λοιπόν ή μη αμφισβήτηση των τάσεων όπως τις περιέγραψα, και η μη ενοχοποίηση τους, αποτελεί την δυναμική της ενότητα η οποία «επιβάλλεται» αυτονόητα.
Δηλαδή ακυρώνεται η επίκλησή της και ενοχοποιείται εκείνος που την επικαλείται, επειδή προφανώς άλλα επιδιώκει.
Όμως το υπαρκτό πρόβλημα της «τάξης» των μεσοστρωμάτων δεν αντιμετωπίζεται μόνο με τις επισημάνσεις ή τις ενδοκομματικές καταγγελίες περί μηχανισμών.
Οι ίδιες οι τάσεις έχουν την ευθύνη του περιορισμού των μεσοστρωμάτων στην σύνθεση των οργάνων και του εσωτερικού εκλογικού σώματος.
Η ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν την ευθύνη αυτοπροστασίας τους από την συνδικαλιστική μικροαστική ελίτ. Η ενεργή συμμετοχή τους στα συνδικάτα και η άρνηση τους να «συμμορφώνονται» προς την θέληση των κομματικών μηχανισμών θα περιορίσουν το φαινόμενο της συνδικαλιστικής μικροαστικής ελίτ.
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ:
ΚΟΜΜΑ ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ή ΚΟΜΜΑ ΠΟΛΥΤΑΣΙΚΟ;
Τι σημαίνει πολυσυλλεκτικό κόμμα;
Στο ΠΑΣΟΚ έχουμε μεγάλη εμπειρία του τι είναι , δηλαδή τι περιλαμβάνει το "Πολυσυλλεκτικό", καθώς γνωρίζουμε ότι μέχρι σήμερα η όποια αναφορά στον Σοσιαλισμό πάντα εννοούμε κάτι άλλο , που βρίσκεται στον συσχετισμό της δύναμης που συγκροτείται ανάμεσα από αντιμαχόμενες οικονομικές παρατάξεις συγκυριακά Μέχρι σήμερα όμως εκείνο που καταγράφεται σε επίπεδο κοινωνιών είναι το Φιλεργατικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ. Όχι η Σοσιαλιστική αντίληψη του ΠΑΣΟΚ για τις κοινωνίες, το Κράτος και την οικονομία, αλλά μια κορπορατίστικη μακιγιαρισμένη πολιτική επικυριαρχίας στις λαϊκές δυνάμεις που υποτίθεται πως εκπροσωπεί. Έτσι ή αλλιώς ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός προπαγανδίζει τις αλλαγές των πολιτιστικών στοιχείων συγκρότησης των κοινωνιών, την κοινωνικοποίηση των σχέσεων αφήνοντας έξω τις παραγωγικές σχέσεις, μιας και οι όποιες αλλαγές δύναται να συμβαίνουν χωρίς την ανατροπή των κεφαλαιοκρατικών δομών ανάπτυξης.
Επομένως δεν τίθεται ζήτημα έκφρασης των κοινωνιών που συνωστίζονται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αφού στα πλαίσια του συστήματος και της κορπορατίστικης συγκρότησης όλοι και όλες οι κοινωνικές ομάδες ή τάξεις μπορούν στην βάση της διαβούλευσης να εκπροσωπούνται και να εκφράζονται μέσα από κοινούς και παραδεκτούς στόχους αλλά και μέσα από μια συν-αντίληψη που αποτελεί προϋπόθεση για την ενότητα.
Εκείνο όμως που πραγματοποιείται επί της ουσίας είναι η αναπαραγωγή της κρατικής εξουσίας και η δυναμική των ποιο ισχυρότερων ομάδων συμφερόντων ώστε μεταξύ των Αστικών κομμάτων εξουσίας και του Κράτους να μην δημιουργείται τοίχος ή σχίσμα Ακόμη δε περισσότερο να μην δημιουργούνται συνθήκες ωρίμανσης της σκέψης και της δράσης των Λαϊκών δυνάμεων που θα επιθυμούσαν την ανατροπή της καθεστωτικής αντίληψης για το Κράτος, το Κεφάλαιο, τις παραγωγικές σχέσεις, τα δικαιώματα, την αυτοδιάθεση και την αυτοδιαχείριση του παραγόμενου πλούτου.
Δηλαδή να μην δημιουργούνται συνθήκες αριστερής συνείδησης - και άρα επαναστατικής- στα μέλη ή τους φίλους ενός Σοσιαλιστικού ή Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που αλλού αλληθωρίζει και άλλους στόχους υπηρετεί.
Η πολυσυλλεκτικότητα από μόνη της άλλωστε έρχεται να καταργήσει την πάλη των τάξεων, βρίσκεται έξω και απέναντι από κάθε Μαρξιστική ή νέο-μαρξιστική θέση, ομογενοποιεί παρα-φύσει αντιμαχόμενες κοινωνίες ( εργοδότες - εργαζόμενους) και προπαγανδίζει αταξικούς και απολιτικούς όρους, όπως " μη προνομιούχοι".
Ένα κόμμα που δεν πατάει πάνω στην Μαρξιστική Θεωρία δεν του αρμόζει να αυτοπροσδιορίζεται ως Σοσιαλιστικό. Αλλά και Σοσιαλδημοκρατικό δεν μπορεί η βάση της συλλογιστικής του και η δράση του να παίρνει νόημα μέσα από το αντι της Συλλογιστικής κι των αναλύσεων της Ρ. Λούξεμπουργκ
Γιατί η βάση της συλλογιστικής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν εδράζεται ούτε στην Μαρξιστικής , ούτε στην Νέο -Μαρξιστική φιλοσοφία αλλά ούτε καν ακουμπάει τις Θεωρίες της Λούξεμπουργκ.
Προφανώς ένας μικρός Βιοτέχνης που εργάζεται στην οικογενειακή του επιχείρηση δεν είναι προνομιούχος με το μεγάλο - βιοτέχνη που απασχολεί πέντε αλλοδαπούς τρεις - τέσσερις Έλληνες και παράγει τα ίδια προϊόντα.
Αντίστοιχα δεν είναι προνομιούχος ο μεγάλο - βιοτέχνης με έναν εργοστασιάρχη.
Ούτε και ο εργοστασιάρχης είναι προνομιούχος αντίστοιχα συγκρινόμενος με μια πολυεθνική.
Δεν είναι προνομιούχος ένας αγρότης με μέσο κλήρο δέκα στρεμμάτων με έναν πεντακοσίων ή χιλίων στρεμμάτων;
Πως είναι δυνατόν ο εργάτης να είναι το ίδιο προνομιούχος όπως ό μεγάλο - βιοτέχνης, ο επιχειρηματίας , ο τσιφλικάς και να συνυπάρχει σε ένα κόμμα που έχει πολιτική, την πολιτική του μέσου όρου και η οποία επηρεάζεται σαφέστατα από την υπεροχή των συμφερόντων που εκφράζουν είτε ο μεσαίος χώρος, είτε οι επιχειρηματίες είτε οι μεγάλο - βιοτέχνες είτε οι μεγάλο - γαιοκτήμονες;
Για να δούμε λοιπόν ποια είναι η οικονομική επιφάνεια των στελεχών μας, πρώτης γραμμής; Ποια είναι η αναγνωρισιμότητα τους και ποια κέντρα πιστοποιούν αυτήν την αναγνωρισιμότητα; Ποια είναι η βάση της προβληματικής που κατέθεσε ο Παπανδρέου στο Εθνικό Συμβούλιο για την συμμετοχή "προβεβλημένων" στελεχών του κοινωνικού γίγνεσθαι που θα έχουν την ευθύνη διεξαγωγής του συνεδρίου;
Ποια είναι η οργανωτική λειτουργία του Κόμματος και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί;
Οι ομάδες συμφερόντων, εφόσον υπάρχουν και αποδεχόμαστε να υπάρχουν τότε το αποτέλεσμα είναι αναγκαστικά η ρήξη. Η σύνθεση προϋποθέτει διχασμό συμφερόντων και αποποίησης ιδιότητας. Πράγμα οξύμωρο
Οξύμωρο όμως είναι και η επίκληση του Σοσιαλιστικού χαραχτήρα του Κόμματος καθώς και η ερμηνεία της αριστεράς κατά τρόπο που να χωράει πολιτικές και όχι κατ' ανάγκη ιδεολογίες.
Η Αριστερά δεν είναι λάστιχο που εκτείνεται όσο το τραβάει κάποιος ούτε κάδος απορριμάτων για να δέχεται μέσα του οτιδήποτε απόβλητο που εκτοπίστηκε ως τενεκές από τις τάξεις της!
Αλλά άλλο πράγμα είναι η Αριστερά και άλλο η Αριστεροσύνη.
Άλλο πράγμα ένα συλλογικό ΠΑΣΟΚ και άλλο η ενός Αρχηγού συλλογικότητα.
Τι σημαίνει " ενός Αρχηγού συλλογικότητα"; Ακούγεται κάπως περίεργο. Αλλά ιστορικά η Σύγκλητος στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε χαραχτήρα συλλογικής ηγεσίας προεξέχοντος την απολυταρχικότητας του Καίσαρα. Αυτή η απολυταρχικότητα λειτουργούσε ως μέρος της Συγκλητικής πολυφωνίας και λήψης αποφάσεων υπό τις ευλογίες ή την άρνηση του εξέχοντος υιού του Ήλιου, που ήταν ο Καίσαρας.
Άλλοι εξ' αυτών έμειναν στην ιστορία ως υποχείρια της συλλογικότητας και άλλοι ως δυνάστες της.
Σε ότι αφορά το σήμερα, φαίνεται πως ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει αντιληφθεί καν τις σημαίνει συλλογικότητα, τι σημαίνει Συμμετοχική Δημοκρατία.
Πρώτα να δούμε τι είναι, ποιο είναι τι, πως λειτουργεί, πως εκφράζεται, πως συγκροτείται , τι οργανωτικά χαρακτηριστικά έχει, να το δοκιμάσουμε εντός του κόμματος , να δημιουργήσουμε συνθήκες και όρους επανεκπαίδευσης της κοινωνίας στις νέες μορφές συμμετοχής και συν-εξουσίας και μετά να προσφύγουμε σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης των εσωτερικών διεργασιών του κόμματος που θα αφορά είτε την εκπόνηση θέσεων πολιτικής είτε ιδεολογικών αποσαφηνίσεων, είτε στρατηγικών είτε εκλογής Προέδρου, με ενεργή συμμετοχή των κοινωνιών που επιθυμούμε να εκφράσουμε.
Διαφορετικά υπονομεύουμε τόσο την συλλογικότητα όσο και την Συμμετοχική Δημοκρατία.
Η ίδια η διαδικασία εκλογής Προέδρου που ζήσαμε πρόσφατα μαρτυρά από την μια τον αμερικανοτραφής χαραχτήρα της και από την άλλη την παρωδία Συμμετοχικής Δημοκρατίας όπου με αντιφατικά επιχειρήματα και επιδιώξεις υπήρξε μια πραγματική συμμετοχή του στιλ " είδα φως και μπήκα".
Η πολυσυλλεκτικότητα λειτούργησε πλήρως Εργαζόμενοι σε διάφορους χώρους και κυρίως σε μικρές επιχειρηματικές μονάδες (Βιοτεχνίες ή καταστήματα του εμπορίου) συνταυτίστηκαν με τα αφεντικά τους στην προτίμηση υπέρ Παπανδρέου ή υπέρ Βενιζέλου.
Η ιδεολογική αφετηρία των "ηγετών" της εκλογικής διαδικασίας χώρισε το ΠΑΣΟΚ σε τρις φατρίες που έπαψαν να υφίστανται μετά το αποτέλεσμα αφού ο νικητής απείλησε την εφαρμογή της "καθαρής εντολής" προς τους αντιπάλους του.
Οι ψευδεπίγραφες τάσεις που διαμορφώθηκαν οφείλουν να υποταχθούν στην ισχύ και την συλλογικότητα του Ενός Αρχηγού.
Το τι είναι συλλογικότητα, το τι είναι Συμμετοχική Δημοκρατία, το ποια ιδεολογία θα έχει το κόμμα, με ποιες διαδικασίες και ποια τεχνοτροπία θα οδηγηθούμε σε Συνέδριο , είναι θέμα του νικητή αφού η "καθαρή εντολή"του παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ ως λάφυρο.
Επομένως η πολυσυλλεκτικότητα και ο ηγέτης της, που είναι ηγέτης ομάδων συμφερόντων που περιστασιακά συμμάχησαν ή ετερόκλητων πολιτικο-ιδεολογικών δυνάμεων ( Εκσυγχρονιστές με αντί-Εκσυγχρονιστές) αποτελούν το νέο τοπίο που διαμορφώνουν το νέο ΠΑΣΟΚ που οδηγείται στην επανίδρυσή του.
Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σεχταρισμός στην εποχή μας βλάπτει. Ο κόσμος ανακατώνεται και θα πρέπει να είμαστε με τα μάτια ανοιχτά για να βλέπουμε τι διακυβεύεται. Εγώ δεν θεωρώ πανάκεια την "ενότητα". Εκείνο που με απασχολεί είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε τις συγκαλυμμένες επιθέσεις του κατεστημένου που δεν λέει να το βάλει κάτω... Θα τα ξαναπούμε.
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Η, με αστικούς όρους, σοσιαλιστική αντίληψη των πραγμάτων.
Να μια βάση συζήτησης.
Είναι ένας δογματικός τρόπος να προσεγγίσεις τα προβλήματα και να επεξεργαστείς λύσεις που να εντάσσονται σε μια σοσιαλιστικής εκδοχή ή να διατυπώνει μια σοσιαλιστική εκδοχή για τον εξανθρωπισμό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Επιθυμείς τότε να κρύψεις τις αντιθέσεις ανάμεσα στον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής και στον παραγωγό των μέσων παραγωγής.
Ο Σοσιαλισμός εμφανίζεται τότε ως «δημοκρατική» συνέπεια στην επίλυση των αντιθέσεων, και γιατί υφίσταται μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον ιδιοκτήτη (κάτοχο) των μέσων παραγωγής και τον παραγωγό (εργάτη) των μέσων παραγωγής.
Οι αντιθέσεις δεν αποτελούν φυσικοϊστορική εξέλιξη αλλά ηθικές συναρτήσεις που διαφοροποιούνται μόνο ως προς την ηθικότητα ή την ανηθικότητα στο ποιος κατέχει το κεφάλαιο και ποιος εργάζεται για την διατήρηση του, την αύξηση του και την ηγεμονία του.
Ο Σοσιαλισμός αποκτά κυρίως μια ηθική διάσταση που μετατρέπεται σε ένα ιδανικό προσιτό σε όλα τα στρώματα της εθνικής κοινωνίας και παρεμβάλλεται στην επίλυση των αντιθέσεων προβάλλοντας την ανάγκη αναδιαπαιδαγώγησης και διαπαιδαγώγησης των συντελεστών των αντιθέσεων σε μια προοπτική εναλλακτικής ανάπτυξης χωρίς την άρνηση των καπιταλιστικών δομών κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Πιστεύουν πως ο σοσιαλισμός μπορεί να επηρεάσει θετικά τους κεφαλαιοκράτες και να δημιουργήσει μια διαφορετική ηθική στην ανάπτυξη του κεφαλαίου. Μια εξανθρωπισμένη καπιταλιστική ανάπτυξη.
Προπαγανδίζετε ότι η ταξική πάλη δεν οικοδομεί μια συνεκτική κοινωνία και δεν δημιουργεί την ηθική αμοιβαιότητα στην ανάπτυξη του κεφαλαίου και της διασφάλιση της προόδου.
Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός δεν αρνείται την ύπαρξη ταυτόχρονα όλων των μορφών οργάνωσης της παραγωγής , ακόμα και των καπιταλιστικών αφού βλέπει την παρουσία του ως μέσο ιδανικής ηθικής εξέλιξης της δημοκρατίας. Δηλαδή ως παρεμβατικός ενδιάμεσος στην διατήρηση της αστικής βάσης συνύπαρξης των κοινωνιών προβάλλοντας μια ηθική «δικαίου» στην συνεννόηση την διαβούλευση και την αρμονική ενότητα των κοινωνιών.
Αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα, διατυπώθηκαν το 1951 στο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Φρανκφούρτη, προσπαθώντας να διατυπώσουν την εξέλιξη της δημοκρατίας ως μέσον αρμονικής ενότητας των κοινωνιών στην διαδικασία της ανάπτυξης.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
( ΤΟ ΑΙΤΙΟ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΟ 2004)
Ενώ η ανικανότητα της Σοσιαλδημοκρατίας να υπερασπιστεί τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατηρήσει την πλήρη απασχόληση στους εργάτες κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης το 1930, αποτέλεσε εφαλτήριο ανόδου του Εθνικοσοσιαλισμού, στην πρόσφατη περίοδο της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη, καθοδήγησε στο όνομα του Σοσιαλισμού την ενοχοποίηση της πλήρους απασχόλησης, εφεύρε την έννοια του απασχολήσιμου και στην θέση της έβαλε την δημιουργία ευκαιριών απασχόλησης και τις δεξιότητες και δημιούργησε τις προϋποθέσεις να συγκροτηθεί σε πολιτικό υποκείμενο ο Ελληνικός Φασισμός με το ΛΑΟΣ υπο την ηγεσία του κ. Καρατζαφέρη.
Με τον τρόπο αυτό δυσφήμισε την σοσιαλιστική προοπτική και το όραμα του Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού ταυτίζοντας τον με τον εκσυγχρονισμό και τον νεοφιλελευθερισμό.
Έτσι στο μυαλό των εργατών και των αγροτών αλλά και της φτωχότερης μεσαίας τάξης, ο σοσιαλισμός ήταν μια παραλλαγή της Δεξιάς που δημιούργησε τις αναγκαίες σταθερές για την παλινόρθωση της Κυβερνητικής Δεξιάς.
Το 2004 όταν το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε στις βουλευτικές εκλογές, ηττήθηκε μόνο για αυτό τον λόγο, που όμως κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί, αφού οι θιασώτες του πολιτικού και ιδεολογικού εκτροχιασμού πρόσφατα διεκδίκησαν την θέση του Κυρίαρχου, δηλαδή του Προέδρου του κόμματος.
Ο εκτροχιασμός αυτός έδωσε την δυνατότητα από την μια να ηττηθεί η Σοσιαλιστική προοπτική και από την άλλη να εδραιωθεί με χωριστά οργανωτικά χαρακτηριστικά ο φασισμός που σαν ιδέα υπηρετεί το κοινοβουλευτικό κόμμα του Καρατζαφέρη, το ΛΑΟΣ.
Μέχρις την περίοδο αυτή η ιδέα του φασισμού είχε βρει ασφαλές καταφύγιο μέσα στο κόμμα της Δεξιάς και αποτελούσε σύμφυτο περιεχόμενο και πολιτικό υποκείμενο της συνολικής δράσης της Ν.Δ. , όπως αυτή δημιουργήθηκε από τον Κ. Καραμανλή αμέσως μετά την πτώση της Χούντας και αποτέλεσε φυσική εξέλιξη της ΕΡΕ.
Η δημιουργία του νεοφασιστικού ( ελεγχόμενα εθνικοσοσιαλιστικού) κόμματος του Καρατζαφέρη αποδέσμευσε ορισμένες ενοχοποιητικές δυνάμεις από το κόμμα της Ν.Δ. που εκμεταλλεύτηκε με αρκετή μαεστρία ο Κ. Καραμανλής, ο νεώτερος.
Παρ’ όλο που εξακολουθεί η Ν.Δ. να παράγει φασισμό και η πολιτικής της να εδράζεται πάνω σ’ αυτόν, η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του οργανωμένου φασισμού, την απαλλάσσει προσωρινά από την κατηγορία της «επάρατης Δεξιάς».
Παρ’ ότι πολλοί πιστεύουν ότι ο Καραμανλής έκανε σημαντικές προσπάθειες να αποτύχει η εκλογική εκστρατεία του φασιστικού κόμματος του Καρατζαφέρη στις εκλογές του 2007, εντούτοις με εξίσου αξιοζήλευτη μαεστρία έβαλε πλάτες να έχει μια δυναμική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Θα πρέπει λοιπόν να παίρνουμε υπόψη μας και ιστορικά γεγονότα και αντίστοιχες εποχές που η κρίση έδρασε ασφυκτικά σε βάρος των εργατικών κινημάτων, εμπόδισε την εγκαθίδρυση της Σοσιαλδημοκρατίας ως πολίτευμα , ενσωμάτωσε σε καθεστωτικές αξίες τα μεσαία στρώματα, έδωσε ευκαιρίες στα φασιστικά κινήματα να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία και να οδηγήσουν την Ευρώπη σε δύο παγκόσμιους πολέμους.
Στις μέρες μας και πάλι η Σοσιαλδημοκρατία μαζί με τα κομμουνιστικά κόμματα και την ανεμπόδιστη διαμάχη μεταξύ τους, έχουν οδηγήσει είτε ο φασισμός να αποκτά μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στις μάζες μέσα από οργανωμένα πολιτικά υποκείμενα είτε να χειραγωγείται και να χρησιμοποιείται από τα Δημοκρατικά Δεξιά κόμματα , στην μεγιστοποίηση της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης.
Την χρυσή περίοδο του ΠΑΣΟΚ ( την Πρώτη τετραετία του Α. Παπανδρέου) η παλινδρόμηση και η ασάφεια του τι επεδίωκε ή τι επιθυμούσε η Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία , καθώς και η ατολμία της Κυβέρνησης τότε, δεν μπόρεσε να ανατρέψει καθεστωτικές αντιλήψεις ούτε να εγγυηθεί την κοινωνικοποίηση της ανάπτυξης του κεφαλαίου ώστε να μεταβολιστεί η συνειδησιακή νοοτροπία της Ελληνικής κοινωνίας και του Κράτους.
Το εργατικό κίνημα μπορεί να ήταν ρεφορμιστικό όμως παρ’ όλα αυτά δεν ήταν καθόλου επαναστατικό.
Γιατί δεν αποτελεί εμπόδιο ο ρεφορμισμός στις επαναστάσεις του εργατικού κινήματος σε μια πορεία κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας. Το εργατικό κίνημα δεν είχε ποτέ διατυπώσει την διεκδίκηση της Κυβερνητικής εξουσίας αλλά πρόσμενε την συμμετοχή του σ’ αυτήν ως ανταμοιβή της ενεργής του συμμετοχής στην εκθρόνιση της Δεξιάς από την Κυβερνητική εξουσία.
Το δυστύχημα για το εργατικό κίνημα ήταν η προσχώρηση της ηγεσίας του, σε ότι αφορά την ΠΑΣΚΕ , στο συντηρητισμό και την προσκόλληση με συνέπεια στο άρμα του εκσυγχρονισμού.
Η ηγεσία των ρεφορμιστών της Σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας στην ΓΣΕΕ, άνηκαν και ανήκουν στην μεσαία μικροαστική τάξη των μισθωτών και επομένως είναι επιδιωκόμενα επιρρεπείς στην αφομοίωση τους από τον κυβερνητισμό και τον νέο-πλουτισμό.
Γι’ αυτό και δεν εμποδίστηκε ο εκτροχιασμός του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά, και εξαργύρωσαν την υποστήριξη τους αυτή με την εκλογή τους στο κοινοβούλιο και με σαφή ροπή στον πλουτισμό.
Έδωσαν όμως την δυνατότητα της συγκατοίκησης στο άλλοθι και της μεσαίας μικροαστικής τάξη των Δεξιών μισθωτών, που στο πρόσωπό του βρήκαν τους όμοιους τους.
Η συνολική εικόνα της Σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του εργατικού κινήματος συντέλεσε αποφασιστικά στην απομάκρυνση των εργαζομένων στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες από τα συνδικάτα δημιουργώντας ένα σημαντικό κενό στην συνολική εικόνα του οργανωμένου εργατικού κινήματος που έμελλε να καλυφθεί από μια διάσπαση του μεσαίου μικροαστικού χώρου των εργαζομένων στο Δημόσιο ( επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας), έτσι που σε ονομαστικούς αριθμούς να φαίνεται μια ανάπτυξη των οργανωμένων δυνάμεων της εργασίας.
Το αν απέτυχαν συνολικά οι σοσιαλδημοκράτες του εργατικού κινήματος και αφυδάτωσαν τον στόχο του Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού πρέπει να το εξετάσουμε βαθύτερα ώστε να διαπιστώσουμε τα ποιο δυναμικά αίτια της αφομοίωσης τους , όπως να εξετάσουμε το γιατί στις περιόδους οικονομικής άνθησης το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας, βιώνοντας τον ρεφορμισμό του επιβίωσε ως Κυβέρνηση μέχρι το 1931 αλλά χρειάστηκε το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο για να ξαναβρεί την επαφή του με το εργατικό κίνημα και τις λαϊκές δυνάμεις ή το αντίστοιχο του στην Σουηδία.
Ο ρεφορμισμός δεν αποτέλεσε εμπόδιο σε μια ειρηνική «επανάσταση», επιβολής της Σοσιαλδημοκρατίας, στην κοινωνία και το Κράτος.
Εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το Σουηδικό μοντέλο σοσιαλδημοκρατίας το οποίο επιβίωσε πολύ περισσότερο από ότι ο Μπολσεβικισμός με την Ρωσική Επανάσταση του Λένιν, αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να μελετήσει σε βάθος τα αίτια παρά μόνο επιφανειακά προσπαθεί να μιμηθεί ως κακόγουστη φάρσα, πτυχές της δράσης του και να προσπαθεί αυτούσια να τις μεταφέρει χωρίς καν να μπει στον κόπο να αναλύσει την Ελληνική πραγματικότητα και τι την δημιούργησε.
Η σημερινή, περισσότερο Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία, που έχει απορρίψει τον ριζοσπαστισμό και προσπαθεί να διαχειριστεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και να αντιπαραθέσει το πράσινο μοντέλο ανάπτυξης κινείται στα ίδια πλαίσια διατήρησης των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων , αρνούμενη να παραδεχτεί ότι η ανατροπή τους αποτελούν πρόοδο των κοινωνιών.
Τα εργατικά κινήματα που επισκιάζονται από την ηγεμονία των συντηρητικών ρεφορμιστών της μεσαίας μικροαστικής τάξης, ακολουθούν μια πορεία αποσπασματικών εντάσεων και διεκδικήσεων που δεν εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχεδιασμό άσκησης κυβερνητικής εξουσίας.
Με χαμένη την αξιοπιστία τους προσπαθούν να αγκιστρωθούν από προβλήματα που δημιουργούνται με την γενικευμένη ανατροπή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Διεκδικούν την χαμένη αξιοπιστία τους και την χαμένη τιμή τους μέσα από αποσπασματικούς αγώνες όταν έχουν ταυτόχρονα προσχωρήσει στον νέο-συντηρητισμό και στην προσπάθεια υπεράσπισης των «εξουσιών» τους ως μεσαία μικροαστική τάξη.
Post a Comment